Por que nos gusta queixarnos do prezo de tantos cartóns? É realmente caro ir ao cine? Non é terrible pagar 40 euros por ir a un concerto? Os 8 euros que pagamos por este gin-tonic inescusable de fin de semana? Por que todas as frechas ao cine sempre?

Antes, era habitual que se fosen á cuadrilla, ou só. Eu creo que todo o problema é unha cuestión de prioridades. É dicir, aos cambios nos hábitos de lecer. Na miña lista de prioridades mentais, por exemplo, o cine aparece en primeiro lugar. En consecuencia, estou disposto a destinar a ese fin unha alta porcentaxe do diñeiro que malgaste no meu tempo libre, excluíndo ou diminuíndo todos os demais vicios.

Entre os factores que inciden directamente neste prezo, destacan a vergoñosa subida do IVE e o investimento de máis de 200 millóns de euros en varias salas para pasar do sistema analóxico a dixital. Pero hai outro aspecto que de cando en cando se menciona: a desaparición das pequenas salas de cine. O “boom” do ladrillo dos anos 90 impulsou a construción de grandes centros comerciais. Por suposto, nela incluíronse salas de cine dignas de mención. Isto provocou a desaparición das pequenas salas de cine de pobos e cidades. No interior destes monstros algúns din que “todo se pode facer”, ademais de “sen saír de el” (uf! ). Mentres deixan aos nenos en gaiolas asfixiantes cheas de bolitas de cores, comen, beben, compran e, por suposto, cando o día está a piques de terminar, ir ver unha película. O problema? Se engadimos diñeiro, flocos de millo, bebida e o prezo das entradas que gastamos durante todo o día, o pánico que sentiremos ao chegar a casa será enorme. “Pero onde gastei toda esa fortuna?”. A resposta, un clásico. A última película da factoría Pixar foi, como non podía ser doutra maneira, culpable. A partir de aí, todo listo para pronunciar calquera das frases que se mencionan ao principio.

Relacionado con este tema, este ano tamén tivemos a chamada “Festa do Cine” que se está convertendo en tradición. Durante tres días, varias salas de cine baixan de forma considerable os prezos das entradas. Grandes colas e moita xente no pelotón esa semana, coma se non habería futuro, co obxectivo de tragar dous ou tres películas. É importante difundir esta “foto” do éxito en todos os medios de comunicación. Desgraciadamente, o único que conseguiu esta festa foi promover o debate sobre “si as entradas son caras ou non ”. Pero son realmente rendibles estas accións? Por que non manter estes prezos todo o ano? Porque é impensable que millóns de espectadores vaian cada día. É como un pintxo-pote ou unhas rebaixas. Se houbese descontos todo o ano, seguro que non habería colas. Doutra banda, nesta festa explícase un factor moi típico que florece en moitos festivais ou actividades culturais, o “postureo”. As salas énchense estes días de tolemia por ver unha película sueca no seu idioma orixinal. Iso si, o resto dos días a situación invístese de forma notable. Por tanto, está claro que cada vez son menos os espectadores e as espectadoras. Botan a culpa aos prezos.

Pola contra, “os de arriba”, á famosa pirataría que até agora non mencionei. Na súa opinión, esta é a única mancha que hai que destruír, as descargas ilegais. Para tentar comprender esta disputa plantareime entre os dous. Cando fomos ver a película 8 apelidos vascos no pelotón ou cando o novo filme de Star Wars que nos chega esta semana a Euskal Herria revenda todas as cifras, quen se acorda dos prezos? En cambio, se a culpa é da pirataría, por que as salas se desbordan nestes exemplos concretos? Fácil. No resto dos casos non se pon recursos reais. Como é posible que unha película que se estrea en Estados Unidos chegue ao País Vasco un ano despois? Que fará un fanático dunha película, un actor ou un director en concreto neste caso? Ten tres opcións: esperar ese longo e vergoñoso intervalo de tempo –e ademais velo dobrado; pero deixamos para outra ocasión–, comprar por internet ou descargar, por suposto, cando se publique en formato DVD/Bluray nos países de orixe.

Despois de pór encima da mesa todos os aspectos deste tema, que é máis espeso que a pil-pil, para ir terminando, esta é a situación. Ata que os que teñen o poder de liberar este nó non queiran pór remedio, non teñen máis remedio que contentarse co que temos. Por tanto, a resposta á pregunta do título “É caro ir ao cine?” é, por suposto, un “si” redondo e xigante. Pero como a maioría das demais actividades. Creo que niso tócanos ser xustos. Repartir o diñeiro destinado ao lecer segundo as preferencias ou, no seu caso, as puñaladas a todos os lados. De todos os xeitos, se o cine é tan afeccionado e a única razón pola que non vai é o prezo, hai que ter claro que tamén hai circuítos alternativos moi interesantes. En Donostia-San Sebastián, por exemplo, vénme á cabeza o mítico ciclo Nosferatu que acaba de levar a Tabakalera. Tamén hai casas de cultura e cinefórums noutras cidades e pobos, así como películas que se ofrecen nas universidades.