Estás a chorar? Non era vostede postmoderno naquela época? O compañeiro de banco falábame dos anos 80, porque todos estamos aburridos de lembrar aquela época, de acordo, pero o certo é que iamos vendo a Oskorri directamente por última vez, en Vitoria, en Mendizorroza, na xira, fai un par de meses, e talvez sexa por quinta vez… o representante dos ollos non podía nin ver as bágoas que pasaban pola miña casa, como un furacán. Como non, pois, os da xeración posterior á publicación (polo pensamento líquido), si os nosos amigos un pouco maiores mostrábanse infalibles sempre e ante calquera cuestión, grazas á lectura –ao parecer– de catro ou cinco libros –ou douscentos– sobre marxismo –ou ecoloxismo–, e perdoar se eu fun polas ramas, pero o propio Natxo fallara nas dogmas das cancións que falabamos entre outras décadas.

Unha experiencia incrible é a despedida de Oskorri! Se soubese até onde podería haberme emocionado, iría a todos os concertos. O de Vitoria –Natxo, unha e outra vez– estivo moi ben a todos os niveis. Musical e espiritualmente, de principio a fin. A xente reunida no seu interior, escoitando estas cancións, ou bailando, si, pero tamén estou, cun misterio inescrutable, porque non só tiñamos o último recital, senón a última romaría de Oskorri, cando máis faltou a palabra de Natxo, o mesmo predicador (vostedes teñen autodefinición).

Ocorréuseme que debía de estar completamente tranquila.

Así sentimos moitos, tanto post como pre, no festival.

Estas cancións, escoitadas por última vez en directo, repetidas por milleiros de veces, producían por primeira vez o bálsamo beneficio do pasado escuro, a alegría transformadora que proporcionaban ao prometedor futuro que comezaba a xestarse, ambas as dunha fermosa e moi afastada sensación, coma se reaparecesen en nós como un presente eterno ou perdido, e de aí tamén as bágoas.