O Estado islámico compórtase con arte no occidente: con arte e con arte fainos caer na trampa.

“O Estado islámico ha entrado na ‘segunda fase’ do seu plan. Cun califato mediocre instalado en Siria e Iraq, agora excita a Occidente para que reaccione como un tolo e afúndase. Nese cepo están a caer os políticos duros”. William R. Polk é así como fala Falling into the ISIS Trap nunha extensa análise.

William R. Polk (Texas, 1929) é un experto en relacións internacionais. En 1962, cando a crise dos mísiles cubanos levou a Estados Unidos e a Unión Soviética á case guerra, John F. era asesor de Polk. Kennedy nun gabinete de xestión do conflito.

En xuño de 2014, Polk expuxo noutra análise en profundidade (Understanding Islamic Fundamentalism) a estratexia do Estado islámico, con especial mención a un libro que, ao seu xuízo, resúmeo. O seu título (Idarah at-Tawhish) foi traducido ao inglés como Management of Desolation, o que en eúscaro daría “Xestión da destrución”. Non está claro si o seu autor, Abu Bakr Naji, é o único home ou un comité que leva ese alcume.

Segundo o antigo funcionario ianqui, o EI conseguiu en poucos días o que pretendía coas masacres que levaba a cabo en París, Mali Bamako, Beirut e Exipto, facendo explotar o avión ruso. Francia, Rusia, Estados Unidos e compañía iniciaron unha campaña militar para desmantelar EI.

O que dan este tipo de campañas militares xa se viu antes en Afganistán, Iraq, Libia e outros lugares da UE. “EI aprendeu a lección –di Polk- pero parece que os nosos líderes non o aprenderon”.

En primeiro lugar, esta guerra asimétrica é tamén asimétrica en custos. A loita de EI é bastante barata. Asentáronse en zonas rurais, e cando son azoutados dispérsanse e escóndense á espera de novas oportunidades. Con todo, os que vivimos nas sociedades industrializadas nas grandes vilas non podemos facelo.

Eles fannos moito dano con pouco custo, e nós a eles moi pouco dano gastando grandes sumas. En setembro de 2001 os islamitas, cun gasto de mil dólares, causaron máis de 2.000 mortes e posiblemente máis de 100.000 millóns de dólares en perdas para EE. As matanzas de París non lles ían a saír máis caras o 13 de novembro.

Do mesmo xeito que Al Qaeda en 2011, EiTB prevé cos ataques actuais que os occidentais responderemos coa bomba contra os islamitas. Millóns de persoas fuxirán, pero aínda máis quedarán no lugar e as nosas masivas desfeitas cegas levarán á poboación aos brazos de EI.

Os occidentais gastámonos moito diñeiro nas nosas operacións militares, Polk inféstase, pero gañámonos os corazóns duns poucos. “Porque aínda non entendemos o que é unha guerra de guerrillas”.

Cando Napoleón invadiu España no século XIX, non podía entender como os españois non lles daban a benvida. Aínda que chegaran a liberarse do absolutismo, na súa opinión, os soldados franceses, guerrilleiros e a maioría da poboación non vían neles máis que ao exército estranxeiro opresor. Napoleón escribiría máis tarde que aqueles guerrilleiros ibéricos habían destruído o seu proxecto.

O Estado islámico xa ten axenda

Deu William R. Polk prevé tres etapas na súa estratexia. En primeiro lugar, humillar ao inimigo, abrir o caos para que as potencias estranxeiras e os seus bastóns de mans fatíguense e toléense, mentres os guerrilleiros aprenden a manexar con eficacia o mando.

Nunha segunda fase, estendeuse a desfeita –alguén traduciu “propaganda do salvajismo” en castelán–. Ataques a pequena escala en Asia, África ou Europa. O que estamos a ver agora. “A estratexia de EI espera que os EEUU e os cruzados [as potencias estranxeiras pagás] láncense no contraataque militar, contribuíndo así á expansión da yihadista e animando a miles de mozos a participar na resistencia”.

Os yihadistas, ao permitir que as grandes potencias deixen avergoñadas ás súas represalias, queren profundar na brecha entre a poboación de orixe e a de orixe estranxeira para aumentar os gastos de seguridade. A clave está no custo.

Non é casualidade que o turismo e o lecer sexan atacados este outono. Mali, un famoso hotel de Bamako. Para facer estalar un avión ruso viña da zona de illamento de Sharm o Sheij, no Sinaí (Exipto). En París, discoteca de moda, hostais... O seu eco foi impresionante, de golpe en Occidente a seguridade foi a principal prioridade dos cidadáns.

Démonos conta de que os obxectivos dos yihadistas son numerosos. Institucións dos estados, bancos, centrais eléctricas, centrais nucleares, centros comerciais, teatros... Si é necesario protexelos, os gastos de seguridade incrementáronse á velocidade do disparo. De súpeto, unha parte do gasto público que non se podía tocar si non se reducía máis: vaise a aceptar calquera excepción no exército e a seguridade, segundo demostraron en Francia.

O Estado islámico atópase, así, en condicións de entrar nunha terceira fase, a de construír unha “sociedade loitadora” ou califato. Os que pensen que o Estado islámico é unha banda de tolos terán que mirar mellor a política que están a levar nos territorios que tomaron na súa propiedade; máis preto diso.

Por tanto, Europa, EEUU e Rusia vanse penetrando aos poucos no panorama que xa sufriron: O mesmo que Napoleón entrou e caeu de bruzos en España, Mao Zedong forneceu o mesmo medicamento aos xaponeses cando invadiron China, similar a Ho Chi Minh a Francia e Estados Unidos en Vietnam, un aos afgáns rusos...

Aínda por riba, as grandes potencias do Noroeste non conseguen organizar unha fronte única contra o Estado islámico, porque as teñen como aliadas súas... xusto as potencias máis pequenas que crearon EI e contribuíron ao seu financiamento.

O experto británico Nafeez Ahmed explica o motivo no seu artigo “O Estado islámico está protexido pola OTAN”: “Occidente está suxeito aos reyeznos musulmáns que promoven o terror, porque necesita deles para obter petróleo e gases en Oriente Medio, o Mediterráneo e a Zona Media de Asia”.

William R. Polk non é optimista cos seus 86 anos: “Desgraciadamente, creo que emprendemos o camiño dunha ou máis décadas de medo, de indignación, de desastre e de perda de liberdades fundamentais”.