O outro día lin a Joseba Ponce que en Berria, ao presentar o proxecto JP Lohian, “botaba de menos aos mozos marcianos”, con todo, case todos os grupos de mozos de hoxe teñen unha oferta musical parecida. Estou de acordo con el en gran parte, pero a iso engadiría que os mozos de hoxe en día pon moi pouco interese nas novas ofertas. Moitas veces pensei –e escribín– que na nosa época, cando non había internet nin youtube, arriscabamos moito máis ir a concertos de grupos descoñecidos, coa mínima referencia ou coa axuda de nada. E esas cousas eran precisamente as sorpresas, as grandes!

Desde outro punto de vista, no tamaño no que estamos a organizar concertos podemos constatar que os mozos actuais –refírome aos menores de 30 anos- están dispostos a ver cinco ou seis grupos de música para moverse e comprar a entrada. Grazas pola novidade, a diversidade e a calidade, unha delas é o Glaukoma.

Neste contexto, a maioría dos grupos que se forman hoxe en día agrúpanse en tribos ou ámbitos concretos, polo que non é fácil saír deles e avanzar. Un deles é o grupo Egin, que conta co trío propio e con membros de Ondarroa, Gasteiz e Salvatierra. O último disco que acaban de presentar é, como en anteriores ocasións, o metal e o punk-pop, estilos que tiveron unha gran presenza entre nós desde a década dos 90 até a actualidade e que son bastante aceptados.

Pois ben, unha das características do grupo Egin –seguramente porque cada integrante vén dun pobo e un punto de partida diferente– é que as cancións abarcan máis dun estilo, e en máis dun caso con tempos, ambientes e emocións case extremos. A máis dun oínte pódelle ocorrer elixir unha ou outra, pero non a combinación de dúas (ou tres). As cancións teñen moito da melodía, da enerxía vital do punk pop de rexuvenecer e perpetuarse, pero tamén dos thrash e os metais máis pesados e virxes da vella escola. E nos cambios de ambiente que se producen ao escribir as cancións, ou nos matices que as engaden, nótase que os membros do grupo son afeccionados á música e teñen unha gran capacidade instrumental.

A apertura da oferta dos participantes e do grupo reflíctese tamén no traballo doutros músicos que fixeron achegas neste disco: Juantxo Rage, de Glaukoma, na práctica redonda que falta á maioría dos Eslóganes que resucitan a Against the Machine; Fer Apoa Pensa, decide, toma cancións violentas pero sensibles; e o mestre Keu Agirretxea engade as súas guitarras nunha chea de cancións.