O mundo que perdemos
A miña nai e eu, sendo moza, iamos cada semana á fonte que se chama Bidarteko Kontresta. Desde alí, unha das mellores augas da costa do Norte para unha semana. Un día, fai dous ou tres anos, o meu fillo e eu fomos á mesma fonte. Alí, ao chegar, non atopamos máis que unha pancarta. Segundo a pancarta, non se podía beber o que foi unha das mellores augas da costa, porque estaba contaminado. Nunca soubemos quen foron os culpables e deixamos de beber auga de Bidart. Agora que non temos confianza na auga pública de Ziburu, cada semana imos comprar auga ao supermercado, pensando que nesta loita por vivir sempre son os mesmos gañadores.
Otto e eu, de mozo, comiamos cada ano arañas mariñas, percebes e lagostas. Unha vez, unha mañá de outono, Otto ensinoume en voz baixa os segredos da familia. Alí estaban os nosos tesouros. Alí estaban as nosas maneiras de facer. Alí estaban as nosas provisións extraordinarias. Un día que fun recoller percebes, unha voz maldita díxome que o que faciamos desde facía moito tempo estaba prohibido. A transmisión da nosa familia paralizouse e ao meu fillo non lle fixen pasar o legado que a familia acumulara de xeración en xeración. Nunca souben quen foron os queimados e deixei para comer os percebes de Biarritz.
O meu pai e eu, sendo mozo, iamos a Getaria a facer surf durante o ano. Alí, na auga cristalina sen desperdicios, co seu manto, viamos quenllas azuis. Despois de surfear, recolliamos caracois de mar e levabámolos a compartir con orgullo en familia até casa. Agora as quenllas azuis xa non pasan por Getaria e prohibíronnos recoller os caracois de mar como moitas outras cousas. Nunha primavera tiven anginas cinco veces seguidas pola contaminación do mar. Unha, a última, diagnosticada por angina-steptoko, converteuse nun flemón insípido debido ao seu mal coidado. Aínda lembro o corte do escalpelo do otorrinolaringologista. Nunca souben quen foron os culpables da dor que vivín e deixei as marabillosas ondas de Getaria.
Hoxe xa non como máis percebes. Descartei o surf. A recolección de carafio mariños converteuse nun recordo. Pero empecei a facer algo novo. Investigando o mundo contemporáneo. Fixéronnos acabar o mundo para sempre loitando contra os culpables.
O mundo que coñecemos fóisenos para sempre. Estamos ante un mundo cada vez máis igualitario. Á espera dos resultados do cambio climático. Esperando o último furacán inmenso que destruirá para sempre ao mundo. Esperando a Apocalipse.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Non quero que a miña filla se disfrace de xitana nos caldereros. Non quero que os nenos xitanos da escola da miña filla gocen de xitanos nos caldereros. Porque ser xitano non é un disfrace. Porque ser xitano non é unha festa que se celebra unha vez ao ano, manchada de roupa... [+]
O camiño faise paso a paso, e hai un tempo aprendín que parece feito polo principio. Pero a xente tamén quere aprender a encher esa frase de contido. Só non podemos conseguir nada, quizá axiña que como comecemos. Incluso a gran afluencia de xente pode complicar a... [+]
Non actuou correctamente, había que tomar medidas, si non, non aprendemos. Ao parecer, non se daba conta do impacto do que fixera, seguía normal, ás veces cun aspecto máis feliz que os que lle rodeaban. Ademais, fala demasiado alto, iso non lle gusta a ninguén. Como as... [+]
Hezkuntza Sailak ez ei du ulertzen publikoko langileak zergatik joan garen grebara. LAB sindikatuari galdetzea dauka. Sindikatu horrek akordioa sinatu zuen sailarekin, 2023ko apirilean. Urte bi geroago grebara deitu dute haiek ere, aurrekoetan ez bezala, Hezkuntza Sailak... [+]
Profesor de Historia en homenaxe a un ex compañeiro que acaba de xubilarse. Bravo e máis bravo!
As leis educativas subliñan a importancia de fomentar o pensamento crítico no alumnado. Pero o claustro de profesores, nun tempo un espazo de debate de ideas e contraste de... [+]
A democracia liberal nos países occidentais parécese cada vez máis a unha democracia minimalista. O núcleo da definición sería que se respectan os cambios de goberno nas eleccións. A esta variante autoritaria, os politólogos Levitsky e Way chamárono autoritarismo... [+]
Mentres escribía esta columna, tiven que cambiar o tema, porque a miña atención se viu afectada polos aranceis de Trump. Necesitaredes poucas explicacións, é novo en todos os sitios, impuxo aos produtos chineses un 10% e aos produtos canadenses e mexicanos un 25%. O que... [+]
Esta cuña que o anuncio de substitución da bañeira por unha ducha en Euskadi Irratia anima xa ás obras no baño de casa. Anúnciase unha obra sinxela, un pequeno investimento e un gran cambio. Modificáronse as tendencias dos sanitarios nos aseos e estendeuse de forma oral a... [+]
Recollín o seu e-mail no portal da folga, no correo persoal. Ao principio pensei que era para dar a coñecer, como moitos outros, as posibilidades que temos ante a folga. Pero non, o e-mail recibido era o movemento político e comunicativo contra a folga.
Confesareivos que me... [+]
Asteburu honetan 'estetikoa' hitzaren inguruan pentsatzen aritu naiz, lagun batek esandako esaldi baten harira: “Lan hau estetikoa da”. Estetikoa hitzaren etimologia aztertu dut, badirudi jatorrian zentzumenen bidez hautematea zela bere esanahia, eta gerora... [+]
O día anterior, en Bilbao, reuninme cun amigo no bar Bira. Púxenme a pasear e dixen: “Claro, como es Giputxia, ja, ja”. E el subliñou que non era guipuscoano. Sen entendelo, continuei dicindo, “Ah! Non? Pero naciches en San Sebastián?”. “Si, nacín alí, pero eu... [+]