Cal é a reunión dos verdes sobre a lexislatura?

Os Verdes estivemos dentro do goberno de Alain Rousset do PS. Apoiamos a maioría do Goberno, facendo oposición, sempre positiva. A política do Goberno, en xeral, foi insuficiente. Traballou especialmente no ámbito da comunicación, non concibiu ningunha iniciativa fundamental, senón que comunicou ao máximo o mínimo que fixo. Os ecoloxistas marcámonos unha serie de obxectivos medioambientais. O Goberno xa anunciou taxas de carbón e medidas climáticas, pero non as cumpriu. Tamén había obxectivos para mellorar as condicións das empresas, pero os beneficios das empresas non se incrementaron.

Será Alain Rousset o presidente da nova comarca?

Creo que si. O presidente e o Goberno de Francia probablemente mudaranse á dereita, pero na nova rexión Rousset seguirá á fronte porque a súa política non é de esquerdas, xa que os socialistas votan moitas políticas á dereita.

Non é unha contradición do seu partido?

En certo xeito. É a nosa elección política, os ecoloxistas non esperamos outra forma de influír no goberno. No pasado, os verdes fomos unha alternativa aos gobernos. Hoxe en día non temos a tentación de gobernar e non vemos outra forma de facer política. Queremos construír unha Europa de pobos e rexións, pero na construción europea, por unha banda, a tensión entre os estados e o desexo de que os partidos maioritarios vincúlense ao poder, os ecoloxistas non tivemos oportunidade. Os ecoloxistas non somos os únicos á hora de construír outra Europa. Aquí, Alain Lammassoure é un exemplo diso. Con todo, o jacobinismo dos estados fortaleceuse para chegar ao poder europeo. Así mesmo, nos parlamentos de París nosos electos adquiriron demasiado poder. Nas esferas do poder hai un problema tremendo. Os verdes que operan en Europa, pola súa banda, adhírense máis facilmente ás aspiracións do partido.

Que conseguistes os verdes apoiando o goberno do partido socialista?

Queriamos transparencia na gobernanza, que o diñeiro que temos os electos sexa a regra do traballo, é dicir, que se non imos ao Consello non gañemos nada. Conseguimos algo, porque non se fixo nada. Duplicamos o orzamento da economía social e solidaria, establecendo normas especiais para traballar cos axentes locais. Propuxemos unha nova planificación climática, con 300 novas medidas, así como a publicación do libro Prevoir pour agir (Previsto emprender). Cumpríronse unha serie de propostas de rexeneración enerxética dos fogares. Conseguimos renovar a vía entre Kanbo e Garazi, é unha gran cousa. O maior problema na comarca é o de acompañar á compañía SNCF, non é fácil. Queren quitarlles os trens. As persoas que usan o tren teñen problemas. Os trens convencionais locais son os que se teñen que instalar na zona, pero aínda non o conseguimos.

En que consiste o proxecto do TAV?

Estivemos en conflito con Alain Rousset sobre o TAV, nós estamos en contra do TAV. O Goberno presentou varias mocións a favor do TAV e votou á dereita cos socialistas, incluídos os comunistas. Os verdes non temos suficiente peso na rexión, pero grazas ao noso rexeitamento esas mocións non foron votadas por unanimidade e o proxecto non foi adiante. A nosa representación é pequena –temos 10 dos 85 escanos– pero xogamos un papel importante. Non o parece, pero o está provocando a nosa política da oposición.

O informe oficial di que o TAV non é o axeitado, pero o proxecto avanza.

Maleruski. Para empezar, para que se fan estas enquisas, aínda que a maioría da xente sitúese en contra, se logo non se respectan? A maioría da sociedade non quere o TAV, pero queren implantalo. Aí hai un déficit democrático. Ademais de destruír as terras de cultivo, o proxecto xa provocou déficits de gran magnitude. A medida que se vai construíndo a Europa dos Estados, vanse achegando as grandes cidades, con todo, están a quedarse grandes ocos entre elas, está a perderse a comunicación entre os pobos máis próximos. Por exemplo, si desde Baiona queres ir a unha gran cidade, no tempo é máis rápido ir primeiro a París e desde alí a Marsella. Desde aquí a Marsella é moi difícil. Estamos tolos. A centralidade do Estado está a fortalecerse aínda máis.

Que opina da nova rexión de Aquitania, Limousin e Poitou-Charantes?

O Estado francés construíuse nunha concentración de protesta contra a reforma. A centralidade asentouse até agora en París e implantarase no futuro a través de novas rexións. Esta vez non será peor, pero tampouco mellor. A través desas grandes rexións, París perde un pouco de poder e Bordeus gaña, así que iso non é descentralizar. Eu non aumentaría a rexión. Unha vez eliminado o departamento, as comarcas van tomar máis poder, por iso os vascos necesitamos a Colectividade Territorial.

O centro da Costa Vasca-Aturri mostrouse en contra da Mancomunidade única de Iparralde.

A política destes electos das grandes cidades é egoísta. Queren un centro urbano rápido e deixar de lado os pobos do mundo da agricultura. Con todo, deberían valorar a necesidade do caserío. Quen cultiva as verduras, quen cultiva as cabais? A sociedade debe construírse con solidariedade. Estes veciños deberían darse conta de que a sociedade civil e a maioría dos electos levamos tempo traballando xuntos, que estamos nesa desbandada de todos os partidos. A época dos políticos notables do pasado terminou.

Ve factible a institución vasca?

Os vascos somos capaces de pór en planta á Mancomunidade. Para a construción do Colexio cada un dos veciños conta cun voto, e os mecanismos de elección colocáronse de maneira equilibrada. As bases para conseguir a institución vasca cos medios que existen son sólidas, eu son optimista.

Cal é a achega dos ecoloxistas na política de Iparralde?

Nós non votamos moito nos pobos. A Mancomunidade non nos vai a traer máis representantes ou poderes aos ecoloxistas, pero reivindicamos firmemente a institución para Euskal Herria. O procedemento de construción da institución inscríbese na concepción da nosa política. Os abertzales dan prioridade á política de Euskal Herria, mentres que nós estamos na escala do Estado e de Europa desde o punto de vista ecoloxista. Entre os partidos non temos relacións orgánicas, pero estamos nas sociedades colectivas. Por exemplo, aí temos Bizi! o movemento non se vincula a ningún partido político, é aberto a todos. Este tipo de movementos son necesarios. Pero nós pedimos aos movementos sociais que manteñan contactos cos representantes dos partidos políticos, porque os electos están nas institucións, para conseguir, por favor, as aspiracións dos cidadáns. O mesmo no mundo dos agricultores. Acaba de ser a feira Lurrama, e os ecoloxistas tamén nos fixemos cargo. O problema é que, a pesar de que moita xente está a favor dos ecoloxistas, estes non van votar porque son antisistema. É unha elección, pero o sistema segue adiante sen ter en conta a súa voz. Aí temos un gran problema. Este sistema político non é tan democrático como quixésemos, de acordo, pero moitas persoas malévolas votan á extrema dereita, sen ningún tipo de implicación en materia social.

Tendo en conta que a comarca crecerá, como ve a evolución da organización transfronteiriza Aquitania-Euskadi?

Aquitania-Euskadi pasou fundamentalmente por encima de Ipar Euskal Herria. Nós, con todo, traballamos neste organismo, xa que non hai que deixar ningunha cadeira buxán. Se antes a conexión entre Lot e Garonne, Dordoña e o Sur era difícil, agora inclúense Limousin e Poitou-Charentes, moitos cidadáns non saben en que rexión están. Non teñen nada que ver co País Vasco, por iso para manter unha relación normalizada cos gobernos do Sur é fundamental ter unha Mancomunidade Única de Euskal Herria. Si até agora a comarca foi demasiado grande para fomentar a relación con Euskadi, xa é máis difícil.

EH Bai chamará a votar ao branco. “Ipar Euskal Herria non ten sitio nesta gran comarca”, dixo.

Respecto a súa decisión. Con todo, non podemos deixar de atender as decisións que se adopten no Consello, nós estamos dentro diso. O goberno rexional tomará decisións sobre as nosas necesidades cotiás. Se non elixes aos representantes, outros ocupan o teu escano. O resto de electos marcan a súa política, a elección de EH Bai é dolorosa dunha delas. Os abertzales fortalecéronse. Nas últimas eleccións gañaron moitos cargos e deberían ensaiar na comarca.

Quizais non ven normalidade política. Queren dar prioridade ao proceso de paz.

Con todo, os ecoloxistas estamos a traballar na vertebración do territorio e no proceso de paz que necesita Euskal Herria. Estamos a traballar xuntos en moitas cousas. En Francia non se dá iso en ningunha outra parte. Por tanto, quedar fóra da votación de hoxe é un domingo. Nós estamos de acordo con EH Bai en moitas cousas. A era da loita armada non debe quedar así, o conflito non se termina por esmagar e descoñecer. Se se fai así, o rancor detense, o conflito pódese revivir en calquera momento. Na historia dos conflitos nunca se fixo así. Para establecer a paz despois da guerra, primeiro hai que falar entre eles para coñecer a todas as vítimas. Por tanto, ambos os Estados deben participar absolutamente nun proceso que promova a convivencia. Pero me queixo diso, porque me parece que os Estados prefiren continuar na fuxida.