Cos concertos dos xoves de grupos de Euskal Herria, nunca se sabe si o grupo que vai conseguir que a xente saia de Kutxa, ou tocará ante menos xente da que merece. Neste caso, o Ser Transparente moveunos, sinal de que estaban a tocar en casa.

O concerto comezou coas dúas primeiras cancións de Aurri Gara, e aínda que iso levounos a pensar que iamos escoitar o disco enteiro, para a terceira, Jon Basaguren e a cuadrilla comezaron a tirar do traballo Bukatik hasi. E aquí empezamos a notar a diferenza entre os dous anteriores e o traballo que estaban a presentar.

Nesta vaga fronteira entre o pop e o rock atópase o son de Izaki Gardenak, que a miúdo foi etiquetaxe cunha ampla etiqueta americana. Pois ben, neste Aurri Gara que acaban de publicar, as cancións deslízanse un pouco máis cara ao pop. E creo que niso influíu o cambio de guitarrista: O estilo de Joseba Baleztena, antigo guitarrista, era máis rockeiro; os actuais arranxos de Eneko Leza son máis simples, non destacan tanto.

A medida que o concerto avanzaba, foron aparecendo as cancións de todos os discos. Tocaron o único de Itsasargiak, Nin naiz, unha canción de marcado carácter americano que o público acompañou á banda. Por outra banda, a canción máis rockeira que adoitan interpretar, Ene Begietan, de Ruper Ordorika, foi publicada para a colección do 30 aniversario de Ala Bedi Irratia. Bo, a demostración de voz fíxoa durante todo o concerto e Basaguren faio en todas as actuacións, porque ten e ten un tema para iso.

É verdade que, con todo, “demostra” menos que nos primeiros concertos do grupo, que agora está máis medido. Na presentación do disco dixo: “En lugar de ensinar algo, quería facer algo bo”. E cando ían ben, entre outras cousas, advertiunos Piztie na canción, cando a voz de Jon uniuse á de Eneko Leza e a do teclista Libe García de Cortazar. Que elegante refrán! Sen dúbida, a canción máis completa do disco e do concerto.

Levaban ao redor dunha hora cando se anunciou a última canción, e o Muro e o Vento comezaron a cantar. Tom Petty! -dixen ao veciño, que asentiu. Tiña un matiz agudo. Tocamos a canción máis tola de Aurri Gara, entramos e saímos aos camerinos de Jimmy Jazz e saudáronnos coa canción Nora gabeko.

Ao terminar, coa sensación de escoitar un par de cancións máis a gusto, achegabámonos/achegabámosnos ao mostrador e co disco na man, volvemos á rúa. Nos próximos días, ao escoitar o disco, pareceume que ten un son moito máis rockeiro que no directo, e non é habitual. Quizais, ao ser o segundo concerto de presentación, aguantáronlle demasiado… Os que asisten a outro concerto, diredes.