O Partido Comunista e os militares chineses controlan as centrais nucleares británicas... non é un pesadelo para os conservadores neoliberais ingleses? Non, pois, e o pacto foi celebrado en brinde con Xi Jianping pola vella raíña Elisabeth, a que algún día será raíña Kate e o primeiro ministro David Cameron.

Do mesmo xeito que o porco, todo aproveitarase, segundo dise, das centrais atómicas que EDF Ellectricite de France e China Xeral Nuclear Power Corporation terán no traballo de Nikley Point para 2025. Reino Unido producirá o 7% da electricidade que necesita. Durante 35 anos, Megawat ofrecerá 92 libras, o dobre do que custaba hoxe, é un dos poucos tachas.

Cun custo de 24.500 millóns de libras (34.500 millóns de euros), a súa construción suporá 100 millóns de libras para a economía da zona, uns 2.000 millóns de libras en 35 anos. Suporá un aforro de carbono para o medio ambiente equivalente ao que arroxaron dous millóns de coches. Nos anos nos que se están construíndo 25.000 empregos...

O trato coas nucleares chinesas está tan cheo de beneficios que, probablemente, estenderase a máis das que o Goberno de Londres quere construír. Xa se mencionan dous: Construción de Sizewell na rexión de Suffolk e Bradwell en Essex.

Nos últimos vinte anos non se construíron novas centrais no Reino Unido. Con todo, o Goberno de Cameron informou de que se levantaron oito novas, xa que sete delas atópanse preto da data de caducidade. En Hinkley Point, na rexión de Somerset, ten que substituír ao seu antigo ancián.

Prevense reactores tipo European Pressurised Reactors (EPR) para o Reino Unido. Este sistema, creado por EDF, con todo, espertou moitas dúbidas en canto a prazos e custos. A construción de dous centrais tipo EPR en Europa, a de Flamanville en Francia e a de Olkiluoto en Finlandia están a empeorar os cálculos, aumentando os prazos e encarecendo os custos moito máis do esperado.

Moitos cidadáns preguntan a que veñen os chineses a organizar unha enerxía atómica tan estratéxica para un país. David Cameron sacou á mesa o argumento esencialmente dos billetes: Que o Goberno de Londres non ten diñeiro para investir niso.

O ministro de Facenda británico, George Osborne, dixo que “si gastamos diñeiro niso, non quedaremos para financiar o sistema sanitario e as escolas”. Cameron quixo explicar de forma máis venal o que os conservadores deixaron moi claro desde hai tempo: A prioridade é reducir o déficit do Estado. Por tanto, a enerxía atómica é tan boa que a forma de investir niso é atraer ás compañías privadas.

Os ‘Low Cost’ atómicos

En The Guardian, Aditya Chakrabortty describiu gráficamente o engano dos conservadores: “Osborne proclama agora a renacionalización [da enerxía], aínda que non sexa Bretaña para deixala a unha nación”. É curioso que sexan políticos de dereitas, os que desprezan aos partidarios de que as infraestruturas e as compañías estratéxicas estean en mans públicas como marxistas ridículos, os que ceden a enerxía atómica a China.

O británico Deu Chakrabortty: "Cameron quere vender todo o que nos queda, incluídos os créditos dos alumnos, e iso é o que nos queda. O nuclear non é máis que o remate final. Nós non construiremos, non seremos propietarios, non controlaremos. Pero a factura pagámola nós mesmos: perdendo emprego, eliminando impostos, pagando máis enerxía nos invernos”.

Na revista The Ecologist analizouse a decisión de Cameron desde dúas vertentes moi diferentes: as características económicas e políticas do negocio, por unha banda, as novas centrais e por outro os riscos que están a causar os pasos que se están dando nos átomos de China en xeral.

Jeffrey Henderson, profesor da Universidade de Bristol, argumentou que o camiño emprendido por Hinkley Point conduce á bancarrota dos grandes bancos e nada bo para os cidadáns. Porque como entender un pacto como o que ten moitos militares en contra, as centrais nucleares xunto á porta aos estranxeiros (os comunistas!) O que as abandona?

Segundo Henderson, “para entender o paradoxo debemos mirar con atención a outro compoñente da frecha do goberno británico co presidente Xi Jinping: a cada vez máis estreita relación entre os servizos financeiros de ambos os países”.

A famosa City de Londres hai tempo que asumiu a independencia do Reino Unido. Desde o século XVII especializouse na especulación e a elite político-económica que hoxe goberna é a representante desa City, non a dos cidadáns británicos. Por iso, Xi Jianpiang e Cameron deron novos pasos na conexión entre as bolsas de Xangai e Londres.

“Desgraciadamente, o sistema financeiro chinés tamén está cheo de créditos corruptos. A recesión económica pode facer que eses créditos velenosos sexan moito máis perigosos. Non imos xuntos ao seguinte colapso económico creado por China e garantido por Gran Bretaña?”.

O director de The Ecoloxistas, Oliver Tickell, explicou os perigos do quecemento atómico chinés no medio ambiente en todo o mundo. Antes de abrirse a Gran Bretaña e ao mundo, China prevé construír no seu propio territorio... 400 reactores novos!

Os nucleares do mundo están moi contentos coas autoridades de Pequín: Forbes titulou “Chinesa Shows How to Build Nuclear Reactors Fast and Cheap”. China ensínanos como construír nucleares rápido e barato. Para 2050 China contará cunha potencia de máis de 350 gigas-watios, o que supón un total de 400 reactores construídos durante ese período, cun investimento dun billón de dólares.

Canto tempo fará falta para ver unha catástrofe como a de Fukushima en China? Desgraciadamente, non demasiados. Calcúlase un accidente grave de entre 3.000 e 4.000 anos de funcionamento dos reactores. Di Tickell que co perfeccionismo suízo poderíanse alargar os tempos de risco, pero que os chineses mostraron unha gran indiferenza na seguridade. Para que pór exemplos...

A que correr e a que prezo? Porque a man de obra en China é máis barata, seguro, pero Tickell considera que “só pode ser tan barato grazas a unha gran redución da seguridade”. Cando pensabamos que o peche das nucleares estaba a estenderse por Europa, o átomo chéganos pola porta traseira de Hinkley Point.