A sala Atabal de Biarritz celebra o seu décimo aniversario, xa que neste mes de outubro temos a oportunidade de ver unha chea de concertos. O pasado 23 de outubro, Joseba B. Lenoir Gang estivo sobre o escenario do Atabal. No seu camiño como solista, coñecemos a Lenoir con diferentes fórmulas e nos últimos tempos volve con Ganga. Dentro da bóveda, a batería e o baixo de Willis Drummond, na parte traseira da escena, ante eles os membros de Napoka Iria guitarras eléctricas, acústicas, voces. Joseba B sitúase no centro dos navarros. Lenoir. As salas como Atabal engaden calidade aos concertos (luz sonora). Pero pérdese a proximidade co público. O concerto faise espectacular, o público espectador. Ao entrar na habitación, a xente do público ocupa a habitación, comodamente instalada. Pasada a escena, xa non hai nada. Só fotógrafos. Pero para os do Ganges o mesmo. Eles viñeron a dar un concerto e nós a gozar.

Lenoir recolle a pollita Gang. Cada un cumpre o seu papel moi ben; unha batería recta e libre no fígado, decorando os ocos das cancións. Nos golpes rápidos do bombo, o baixo tamén está presente: O impacto “BUM!” entra no peito e sóbese até a cabeza, para crear esa balanza de sempre, xusto antes.

Non necesítoche na canción, un ritmo regular creado pola batería xera “frenesí”. Como algúns zombies, o público está metido no concerto, coa cabeza ben alta.

Sobre a escena agora; guitarras, afinacións. Aínda que Joseba cumpra co seu papel de Lead, as outras guitarras tamén están aí, de cando en vez, cun simple asistente, acariñando as notas con máis liberdade. Nuns sós de Joseba, volve outra guitarra con ela.

Tres voces da antigüidade senten cantando desde as entrañas. Un rumoreo terrible…

E o noso protagonista? Domesticado de jeans, a escena cambaléase no centro como as plantas mariñas empuxadas polos arneses. Temos a voz en branco, unha boa presenza sen cine, a guitarra co corpo, bos riffs e sós.

Unha versión de Itoiz cantada por Miren (moi ben). Problemas de afinación coa guitarra de Joseba… Con todo! Gústalle tirar as cordas e facer sufrir a súa guitarra!

Chegamos ao final e sacamos unha guitarra especial, branca e cunha forma estraña. Tamén unha afinación especial (creo que D,A,D,G,A,D). A Bóveda canta unha canción instrumental, desas que se adiviñan en intensidade. O mellor momento do concerto de Eneko. Hai que destacar o impresionante traballo da batería nesta canción. Acábase. Adiantei dous ou tres metros sen darme conta.

Téñeno todo cego e espido e creo que aí terminou o concerto. A miña sensación, como sempre… neste tipo de salas, en canto entramos no concerto, acabouse…

Un concerto que amei. Agora gustaríame velos nun bar, sen escenas, para recoller directamente o impacto da enerxía que emiten.