En xeral, este ano foi un ano moi frutífero. Do mesmo xeito que para os que traballan a terra, para os que estamos a ler nesta revista ARGIA. Deu moitos froitos; tamén a terra. Entre mazás de coco, avellanas e outros, non falta noces nas nosas habitacións. “Intxaur urte, elur urte”. “Intxaur urte, arto urte”, o ano vén amodo, como vén, tamén en millo. A manda de corvos picoteaba dulcemente no limiar da porta da casa de empeños.

Hai nogueiras fronte á porta da miña casa, que vivo non moi lonxe da nova LUZ, como nas casas de moita xente. Pero non ten fama de boa persoa, nin moito menos de mala veciña: “A noz, xunto á casa mala”. A nogueira ten unha táctica eficaz para evitar a competencia vexetal que lle diminuiría o alimento da terra: en todas as súas partes de verde segrega un laico velenoso especial, e cada vez que chove ou rocía derrámase sobre a terra. En consecuencia, nogueira libre. Tamén se di que “durmir baixo noces é malo” e “a árbore de noces non quere amigos”.

O zokot que recolle o gran de noces tamén é verde; da expresión á expresión, “se comes o lechón, morre”. O zócalo e a mancha negra que o produce teñen o nome de “lepotarca”: borracho de noz, zócalo, zócalo, zócalo, collarín, sokote, zoquetas, mozkotz, moscocho, moscodón, moscardón, moscardón, moscardón, moscardón, moscardón, coleta, cordón, cordada, cordada lixeira.

A noz é un froito moi importante, pola contra non se utilizaría para: “En fúndaa moitos burros, pero moi poucos noces”, “poucas noces e moitos estraños” ou “máis ruídos que noces”. Na ikastola aprendemos estoutra variante: “Noces cinco, ruídos quince”.

E o número ten máis de quince nomes: noces, pucheros, nogueiras, noces, noces, noces, coellos, riles, saúdos, intoxicacións, insaur, enigmas, enigmas, espejuelos, espejuelos, espejuelos, escamas, espino, espino.

Pero “tres ou catro noces suficientes”.