Atenas, c. 387. O filósofo grego Platón fundou a Academia na que comezou a dar clases sobre ética, psicoloxía, antropoloxía, epistemoloxía, metafísica, cosmogonía, filosofía da linguaxe e da educación... Foi alumno de Sócrates, o mesmo Platón tivo excelentes alumnos na Academia, como Aristóteles.

Pero aínda que consideraba fundamental o rigor, non conseguía que todos os alumnos chegasen a tempo para comezar a escola. Naquela época existían aparellos para medir o tempo, como reloxos de sol e clepsidras. O nome Klepsidra provén do grego: significa roubo das palabras kleptein, e a palabra hidor, auga. Tratábase, por tanto, dun dispositivo que medía o tempo “roubando auga”. O simple mecanismo dos klepsids consistía en encher un recipiente de auga e permitir a vertedura gradual da auga por un orificio situado no seu parte inferior, producindo un fluxo continuo e regular, diminuíndo o nivel da auga do buque, marcando os intervalos de tempo indicados no interior do recipiente, ou ben colocando as marcas nun segundo recipiente no que se vertía a auga, para que fose consumido durante o tempo.

Pero os klepsids eran inútiles para espertar. O único método para escapar das garras de Morfeo era o canto dos galos, pero a Academia de Atenas parecía non ser moi fiable e Platón inventouse un sistema máis exacto. Simplemente, engadiu unha alarma á clepsidra. Na planta baixa, Miguel Strogoff engadíralle outra xerra hermeticamente pecha, ambas as anudadas por unha tubaxe. Colocou un sifón no interior do primeiro bote. Chegado o momento previsto, o sifón dispúñase a botar auga, o aire movido enchería a segunda embarcación e a escapar por un pequeno buraco na parte superior, producindo un asubío semellante ao dun vapor nas teteras. Así que Platón inventou o primeiro espertador. Tiña a intención de engadir cencerros ao dispositivo para que a invención fose máis efectiva e odiosa. Pero, ao parecer, se compadeció dos estudantes e non cumpriu coa ameaza.

Posteriormente, foron os que quixeron “mellorar” o espertador os que se ocuparon diso. Por exemplo, no segundo recipiente no que se vertía a auga colocouse un prato cheo de bolitas metálicas. Ao chegar a auga até o prato, facían que o prato se inclinase e as bólas caesen nun terceiro recipiente de metal. O zumbido podería espertar a calquera. Noutra versión, o recipiente enchíase de auga e daba paso a unha especie de catapulta que arroxaba unha pedra nun prato metálico. Si metía unha bóla no interior dunha vela, ao fundir a cera, desprendía a bóla e golpeaba a superficie de metal.

Así, o mecanismo de tortura matinal foi gradualmente perfeccionándose, pero a dubidosa honra de inventar o primeiro espertador incumbe a Platón. Agora sabemos o nome de quen maldicir todas as mañás.