A CUP atópase estes días entre os vértices da COHERENCIA, o pragmatismo e o dereito a equivocarse, moito máis alá dos seus ámbitos habituais, a través do vórtice de Artur Mas e a presidencia da Generalitat, cada vez máis intensa, cada vez máis estreita. Case un mes e medio despois das eleccións catalás, quedan dúas para o final do prazo de convocatoria de eleccións, xa que si antes do 10 de xaneiro non hai acordo entre JxSí e a Cup celebraranse novas eleccións, unha situación que ningún independentista quere.

Ao outro extremo do fío atópase un CDC que ninguén imaxinase que chegaría tan lonxe. Parece difícil que se dea un paso atrás no proceso, pero aínda non comezou a parte máis dura da xogada, así que todo pode suceder. En CDC non falta ningún sector que o desexe, porque cree que Mais foi demasiado lonxe, á espera de que se poida realizar a xira. Viríalle ben, por tanto, non elixir a Mais e que este convoque novas eleccións. A cuestión é como están as relacións de forza de CDC e como a decisión da Cup pode axudar ao sector independentista a seguir adiante co proceso.

Nese camiño acertou de momento a Cup, pondo o luns ao Parlament na vía da declaración independentista e a desobediencia, o que en principio non estaba previsto. Buscou levar a JxSí máis aló das declaracións desde o primeiro momento e forzou que a confrontación democrática sexa o instrumento máis importante para avanzar no proceso, xa que a independencia se nutrirá da tensión con Madrid e da súa posición non democrática. Moi realista, tan realista como afirmar que a declaración unilateral de independencia (DIU) aínda non ten sitio. Tendo en conta as relacións de forza dentro do independentismo –335.000 votos na Cup e 1.600.000 votos en JxSí–, unha aposta valente, pero que lle saíu ben.

NON ESTÁ TAN CLARO como lle sairá a segunda aposta, sobre todo si leva ao extremo a de non elixir Mais. Si mantense o CDC, o lóxico parece que sería elixir a Mais, porque ser presidente da Generalitat Mais –non esquecelo, só para 18 meses– sería menos malo que convocar novas eleccións. A falta de case dous meses, a Cup enfróntase a unhas presións tremendas e, curiosamente, esta vez máis que Madrid por parte do independentismo catalán. A ANC xa anunciou que, si a Cup e JxSí non chegan a un acordo, anunciará mobilizacións para presionar ás dúas partes. Non se imaxina que a maior presión recaería na Cup.

A Cup non chancea e recoñece a coherencia como un dos seus principais símbolos. Aínda que o trío tivo éxito, por exemplo, os ex parlamentarios Isabel Vallet, Quim Arrufat e David Fernández foron substituídos no trío de Trump. O que se trata, en definitiva, é si o tema das masas está a utilizarse como estratexia de presión ou si vaino a levar até o final. A contradición de levar aquí até o final: que na situación interna do independentismo non hai tantas relacións de forza para obrigar; lexitimidade democrática –345 / 1.600–; debilitar o enfoque interclasista da independencia; di non personalizar o proceso, pero non está a CUP personalizando o proceso con tanto énfase en Mais? Si a cuestión de Mais estase utilizando como estratexia de presión, poida que consiga o que tiña que conseguir, é hora de dar paso ao pragmatismo?

Pero é posible que tamén acerte niso, que ao final CDC réndase e que Mais sacrifíquese nesta fase. Esta presión da Cup sería o verdadeiro termómetro da vontade de CDC para a confrontación democrática, pero quizá demasiado perigosa para o proceso. As siglas de CDC xa pasaron e o propio partido xa está a preparar un cambio de caras. Como primeiro paso, A Vangarda anunciou que se presentará á candidatura de Democracia e Liberdade para as próximas eleccións xerais en España. E, entre outras cousas, tamén está a preparar ao vicepresidente en funcións da Generalitat, CDC Neus Montei, para colocalo en primeira liña.

Os valentes equivócanse máis que os covardes, pero o mundo transfórmase por eles; tamén é verdade que os cemiterios están cheos de atrevidos. Onde está o equilibrio da prudencia? Pronto o veremos. Ou non.