Todo púxose en marcha grazas a un agasallo de aniversarios: antes, Diana J. Torres pensaba que era os ouriños o que lle saía da perna cando lle daba na pel. Un refacho de sabas escuras converteuse nunha mouteira. Deuse conta de que aquel líquido debía ser outra cousa, porque deixara unha marca esbrancuxada na tea e desprendía un cheiro moi modesto, distinto ao dos ouriños. Partindo da sorpresa e tirando da curiosidade, o madrileño iniciou un longo camiño de investigación para desatascar un novo misterio sobre a sexualidade das mulleres. Desde entón pasaron dez anos e durante todo este tempo trouxo á praza todo o coñecemento que acumulou a través das súas vivencias, tanto pola súa conta como con outras mulleres.

A eyaculación é política: as intencións claras

Para cando se pon en marcha, Torres deixa claro os seus obxectivos: pretende sacar á luz unha capacidade que teñen os alienados, que as mulleres tamén teñen próstata, e por tanto, capacidade de eyaculación. Pero Torres non quere xerar frustración, e dille: si non eiaculas non significa que os teus orgasmos sexan peores. Tampouco que a eyaculación convértache en máis feminista ou empoderada. A clave é saber que esa capacidade está aí. Supón, sobre todo, un pracer político: por unha banda, cuestiona o que a cultura occidental di sobre a sexualidade das mulleres: que o sexo das mulleres é discreto, ordenado, bonito, inaprehensible, e sobre todo emocional, cara a dentro. Ademais, si as señoras tamén temos próstata, as diferenzas tan ríxidas entre os dous sexos se difuminan máis, pondo de manifesto os cimentos da construción cultural.

No deserto da información, outras culturas oasis

Torres fala do oeste, e non é casualidade. Tras a anécdota das sabas, en 2005, comezou a buscar información e só atopou un barbecho nas fontes de información máis fiables que podía imaxinar, recorrendo aos lugares que a lóxica estudada indicaríalle: o médico e a sección de ginecología da biblioteca médica. Non atopou gran cousa. O médico suxeriulle que fose ao urólogo porque necesitaba ouriñar. Por outra banda, nos libros de ginecología comprobouse que os órganos sexuais das mulleres que non serven para a reprodución son considerados como secundarios e complementarios. Non moito.

Sen ningún desexo de renderse, Torres pensou que esta visión non podía ser universal, que non era posible que todas as culturas do mundo seguisen a mesma liña que a europea neste tema, é dicir, pola vía da represión e a negación. Na cultura hindú descubriu o primeiro regato do oasis: Texto chamado Ananga Ra. Nel menciónase o salil de nais, que pode traducirse como auga de paixón ou de vida: o líquido que tanto mulleres como homes expulsan na actividade sexual.

Que hai no Oeste? Mesturado con nomes

A estas alturas, moitos se preguntarían como é posible que as mulleres tamén teñan próstata e non notáseselles. En verdade, hai algo escrito sobre isto, aínda que se lle chame por outros nomes: A glándula de Skene (en 2004 o Comité Internacional de Terminología Anatómica aprobou a denominación de próstata feminina como equivalente).Por tanto

, Torres continuou coa investigación e decatouse de que o médico escocés, Alexander Skene, era un dos médicos. É considerado un dos pioneiros máis importantes da ginecología, e en 1888 mencionou os torneos da glándula en Treatise on diseases of women (Tratado sobre as enfermidades das mulleres). En máis dunha ocasión afirma que a glándula parecíase moito á próstata dos homes; con todo, non realizou ningunha conexión básica entre eles e, ao darlle o seu apelido, converteunos de raíz en diferentes, creando un legado que case chegou até os nosos días.

Segundo Cona Potens, o científico Ernst Gräfenberg abordou tamén en profundidade o tema da eyaculación e a próstata das mulleres. Nun artigo publicado en 1950, con numerosos circunloquios e senda linguísticas para evitar a aparición da calapita, destaca as similitudes entre os órganos sexuais internos de homes e mulleres, e sinala que hai un líquido que as mulleres expulsan cando tocan a pel, no momento de chegar ao orgasmo e despois, e que os ouriños non é nin sequera apropiada para a lubricación, porque si así sería antes.

Dúas propostas terminolóxicas críticas

Torres defende o uso do termo prostata. Tendo as mesmas funcións e posicións e medidas similares, considérase absurdo utilizar dous nomes, a diferenza do que ocorre co fígado de mulleres e homes: “Un dos obxectivos do meu traballo é destruír a teoría biologicista dos xéneros, polo que sería unha contradición pór outro nome á nosa prostituta”. Así mesmo, adóitase pór como escusa a presenza de espermatozoides para excluír a palabra eyaculación, é dicir, que non existen na vertedura líquida das mulleres. O argumento de Torres é que os espermatozoides non se producen na próstata, senón nos testículos, polo que só transportan os seus eyaculaciones.

Por último, o autor tamén fala do proxecto Anarcha Gland (A glándula Anarcha) do emprendedor Klau Kinki. O obxectivo desta iniciativa é propor novos nomes para liberar os corpos das mulleres da historia colonialista da ginecología. En efecto, o padriño de Skene, J. Marion Sims aprendeu moitas cousas que despois se converteron en ciencia a través de centos de cortes a mulleres escravas dos Estados Unidos. Entre outras cousas, deseñou o especulo. A achega de Kinki, tal e como recolleu na súa web anarchagland.tumblr.com, ten como obxectivo facer unha homenaxe a algúns dos escravos.

Punto G en Punto Común

Unha das principais revolucións informativas relacionadas coa sexualidade e o pracer das mulleres do século pasado foi o punto G, nomeado así en homenaxe ao doutor Gräfenberg. Torres fai unha forte crítica a este “descubrimento”, ao entender que foi un gran paso atrás. Razóns: por unha banda, cando as feministas empezaban a reivindicar que o clítoris era o principal centro dos órganos sexuais que daba pracer ás mulleres, á sexualidade falocéntrica (que pon o pene no centro) veulle moi ben a posibilidade do orgasmo dentro da vagina, como unha oportunidade de pracer axeitado. Doutra banda, moita xente gastou moito tempo e moita enerxía na procura dese posible punto máxico. Será difícil atopalos, porque non é un punto misterioso, senón un órgano concreto. A imposibilidade de conseguir ese hipotético orgasmo interior da vagina causou unha gran frustración a moitas mulleres, facéndolles sentir unha vez máis que non eran o suficientemente axeitadas, que eran fríxidos.

Compartir coñecemento

Ao barbecho da desinformación, coñecemento compartido e autogestionado. Esa é a aposta de Torres. En concreto, o libro trata de ampliar o coñecemento e, ademais do exposto até agora, sinala outros datos útiles como os posibles problemas de saúde, as indicacións concretas sobre a localización do órgano, as formas de atopalo e estimulalo, os testemuños recolleitos nos talleres… Tamén conta con ilustracións da artista MagnaFranse magnafranse.tumblr.com como apéndice.

Por último, propón crear un espazo online sobre a prostata e a eyaculación de mulleres. Esta web está en construción yeswecum.org, pero a partir de agora poder atopar moitas referencias bibliográficas do libro, dispoñibles para descargar. Torres quere construír en auzolan e fai un chamamento para que quen teña detalles sobre o tema envíello por email.