A composición de bandas sonoras de películas non é un alimento moi completo para satisfacer a autoestima do músico. Sempre subliñando a imaxe, moitas veces o ambiente da película non se conseguiría sen a música axeitada, pero hai que recoñecer que na maioría dos casos o espectador non é consciente diso. Unha pequena homenaxe aos compositores que realizan unha obra secreta, laboriosa e difícil, da man da Orquestra Sinfónica de Euskadi, no marco do Festival de Cine de San Sebastián.

Tivemos a oportunidade de gozar das obras de cinco músicos, proxectando fragmentos –case– das súas respectivas películas. E foi un exercicio curioso, moi gratificante. Por unha banda, apreciamos as calidades dos compositores e a personalidade propia de cada un; por outro, sentimos como nalgúns casos conséguese un equilibrio especial entre a imaxe e a música e noutros se come a outra, ás veces é a música a que come; e, deixando ao carón a música, sorprendeume ver como en poucos minutos sentía a calidade ou a falta de calidade da película.

O programa arrincou coa banda de Blancanieves de Alfonso de Vilallonga, moi ben feita, moi clásica e moi apropiada para a versión do clásico conto en branco e negro, onde a fotografía era todo, bonita, impactante.

A continuación, quizá me gustaron máis as bandas, de Pascal Gaigne. Vimos algúns fragmentos da película LOREAK, cunha música suxestiva e rica, e gozamos da banda sonora rápida de Lasa e Zabala. Xenial.

As músicas dAs bruxas de Zugarramurdi, de Álex da Igrexa, de Joan Valente, adáptanse perfectamente ás fantasiosas imaxes da película. Despois disto, tivemos mostras do traballo de Alberto Iglesias. Catro películas de Almodóvar –Todo sobre a miña nai, Fale con ela, Mala educación e A pel que habito–. Confeso que non me gusta nada o cine de Almodóvar, así que o único que se salva neste caso é a música, sen dúbida.

E para terminar, un auténtico “pestiño” con música de Fernando Velázquez, Zipi e Zape e o club da canica. Velázquez fixo cousas mellores, como a banda sonora dO imposible, pero elixiron esta bobada para terminar a sesión. Bo, iso é todo.

A orquestra, baixo a batuta do director Roman Gottwald, actuou de forma brillante. O mesmo pode dicirse do pequeno grupo do Orfeón Donostiarra.