Si dixese, Simon de París, que a muller non nace muller!

Lemos no libro Sciences da vie et da terre (merci, Nancy Huston) de primeira orde do Liceo: “Non nacemos homes nin mulleres; é a opción de cada un, de ser un ou de ser outro”.

E alguén dixo na radio: “O sexo é persoal. Na especie humana non hai dous sexos”.

Non dous sexos? –dígolle eu–. Machos e femias: só dous, que nos predisponen sobre o noso comportamento; por suposto, a sociedade ou cada un pode adaptar esas disposicións: as nosas identidades sexuais son moi elaboradas.

“O teu parles! Todo está fabricado! Todo explícao o xénero!”.

É interesante distinguir entre sexo e xénero. O xénero matiza, afianza, aumenta, goza da diferenza sexual.

Das diferenzas sexuais: os homes, en ocasións, temos dor no estómago, non podemos desollarnos –ao parecer as mulleres viven doutra maneira–.

Máis aló: as diferenzas sexuais básicas poden derivar en que poucas mulleres xogan a peóns de estrada, ou en que a maioría dos presos sexan homes –nesas áreas e ninguén defende a paridade–.

Así mesmo, as diferenzas sexuais básicas (básicas, pero necesarias!). a consecuencia é que a maior parte dos raparigos preferiron as armas nas súas diversións e a maior parte das raparigas preferiron os bonecos.

É xusto que os nosos nenos e nenas queiran crecer en igualdade. É inxusto, en cambio, querer crecer na indiferenza da bioloxía, que con todo podería crecer na diferenza entre iguais.

Fronte á igualdade non é a diferenza, senón a desigualdade. A igualdade non nega as diferenzas; significa inxustiza fronte á xustiza, aos salarios ou ao trato.

Estarei eclipsado, pero detrás da mirada dun home que segue o traseiro dunha muller (barrabil, prostata, zakil) vexo un aparello sexual, e detrás do desexo de ser a beleza da muller, vexo un útero –o desexo de parecer fermoso non é consecuencia do sexismo milenario; o sexismo, o cine ou a publicidade cosmética sopra, desdibuja, degrada–.

Tratamos de distinguir entre sexo e xénero, por tanto, podemos tentar distinguir entre o desexo de parecer belo innato: o que o cerebro dunha muller pode expresar e o que se estableceu: o que a acción contra os cabelos e engúrralas dunha muller pode significar.

Somos unha sociedade que oculta as diferenzas sexuais e que, á súa vez, aumenta locamente grazas ás industrias da beleza e a pornografía.

O
boneco da nosa avoa: o que lle fixo o seu pai, de trapo, bo amigo para el, ou neno, ou o que a nosa mamá quixo que fose.

Desde entón, dous tipos de bonecas: a que acende no neno o “instinto maternal”, unha, e Barbie, a outra, o “instinto de sedución”. Ambos son, á fin e ao cabo, alienantes. Como calquera cousa, Occidente escolleu a segunda; no seu ciclo vital, escolleu unha época como modelo das mozas maiores panpinistas: a muller, que sendo bela e desexable, aínda non é nai.

Fermoso e apetecible: particularidade aos ollos dos homes.

Pódese ver a unha muller que se sacrifica á mirada dos homes, detrás de cada unha das sobriñas.

Unha muller que se pliega aos desexos dos homes, detrás de cada puta.
E as miradas das mulleres? Os seus desexos de ser, de estar xuntos, de facer as cousas... non aparecen, nin moito menos, nos debates sobre a igualdade ou os desexos.

Si a condición das mulleres é infravalorada e, independentemente de quen as realice, as tarefas de fogar, incluída a asistencia con nenos, mentres sexan desprezados... non vale falar de igualdade.

Necesitamos miradas diferentes das mulleres, sobre todo dos homes.

“Mentres non haxa igualdade, haberá malos tratos”. Igualdade: que se quere dicir? Un trato máis xusto? Os homes máis nas tarefas do fogar (non parece que haxa preferencias de ninguén) e as mulleres máis nas tarefas externas (ela si, a prioridade de moitos)?

Compréndoo: “Mentres haxa machos e femias, haberá malos tratos”. O ministro fixo un balance orgulloso: “Neste dez anos (desde que se decretou a lei de violencia de xénero en España) máis dun millón de homes foron procesados por malos tratos”.

Compréndoo: “Os homes maltratan”. Os malos tratos está ligado á condición de home, un erro que afortunadamente vai corrixir o Estado.

Eu non nego (polo demais, ninguén o declara claramente) que a violencia dos homes poida estar ligada á bioloxía, pero: non ten algo que ver co que está a suceder na sociedade? Con malos tratos infantís?–malos tratos: golpes, etc., ademais de abandono: nenos e nenas abandonados nas escolas, pantallas, en ningún sitio; nenos e nenas que crecen dun modo ou outro...–

Para que preguntar, xa temos a solución: o cárcere.

A
idea da igualdade non é a idea da xente natural, proclamada polos ricos occidentais hai tempo que os pobres, as mulleres... miran o clamor daqueles homes. A idea da igualdade creou novos conflitos entre sexos.

En eúscaro, poderiamos diferencialo: igualdade (fogar: igualdade na diferenza) e desigualdade (desexo de ser “iguais dos homes ricos”).

A paridade chegou polo camiño da igualdade: mecanismo creado polas institucións para resolver un posible problema, para que algunhas mulleres teñan un lugar nos centros de poder.

* Artigo enviado á Redacción por Pablo Sastre.