Rozas utilizou diferentes fíos vermellos para tecer esta obra experimental, fuxindo dos moldes tradicionais. Conversou co lector, intermitentemente, compartindo o proceso de escritura e lectura. De modo que faredes o camiño xuntos, si vos place, no libro Beltzuria.

O autor reflexiona sobre a voz. Quere fixarse no compoñente físico que acompaña á palabra, facer fincapé no que é corpo e movemento, atender ás características propias de cada persoa, focalizarse nesa rareza e analizar a súa relación con outras persoas, corpos e voces. Quere facelo dando a respiración que necesita e ofrecendo o espazo correspondente. Como non o facemos habitualmente.

Con este traballo preténdese ir máis aló das palabras, dos significados, da literatura. Pretende pór as letras en contacto coas imaxes e a carne, retocándoas, elaborando ideas. Exemplo diso son a portada e a contraportada deste libro, a estructuración, a maquetación. Xunto ás letras temos a posición e o aspecto das letras, combinacións entre a cor branca e o negro, a presenza de puntos continuos para representar as ausencias, e liñas de puntos que bailan xuntas.

O autor convídanos a ler con todos os sentidos. Ademais de ler coa axuda da mirada, leremos algunhas palabras en voz alta, escoitaremos e cheiraremos o mar e o bosque con imaxes e recordos, e cando pasemos as páxinas, cando vaiamos ler as notas, cando volvamos a un apartado anterior ou cando deixemos o libro e volvamos recollelo, tamén participaremos coas mans nesta viaxe.

Outro fío vermello predominante son os buracos da memoria. A voz condutora do texto busca as cousas que faltan. Detrás de palabras e voces desaparecidas a través das páxinas. Coa axuda da poesía e a performatividad vaise a cazar, recuperando palabras, imaxes e recordos. Completa unha cartografía afectiva en busca das pegadas do seu avó Xamuio e a súa avoa Lina: No intento de “tentar dar unha oportunidade de supervivencia ao presente”.

Atopa fraxilidade e forza na voz e no silencio. Fala da relación entre os mortos e os vivos, de como compomos a realidade coa memoria e os soños, de como nos pican as imaxes que quedan pegadas nas esquinas do corpo e como as cosen.

Neste traballo, Rozas rescatou a palabra Beltzuria, lembrando que somos corpo e subliñando que as peculiaridades da voz son un espazo político, fíxonos reflexionar sobre como quedan connosco cando morre quen nos quere e que sitio facémoslles, e obrigounos a baixar o ritmo acelerado do día a día para experimentar o momento da lectura con acougo e consciencia.