O alter ego de Erich Honecke, en Twitter, tuiteó ironicamente que non se pode negar que Estados Unidos ten moita sorte, faise unha lista de países inimigos e aí xorden as “revolucións” que hai que defender ou os “terroristas” que hai que atacar. Ás veces a sorte é tan favorable que “por casualidade” os seus amigos conseguen dar un golpe de estado, ou no peor dos casos, montan un exército da mañá á noite e desenvolven a súa capacidade para facer unha guerra civil. Si non conseguen a vitoria, teñen o comodín de Tío Sam: Bombardeos da OTAN. Unha vez que o país está destruído e en mans de amigos de Estados Unidos, é necesario reconstruílo. O negocio é redondo para as empresas occidentais que toman o control da explotación das materias primas e reciben o encargo das obras de reconstrución para controlar a economía. Todo isto ten un prezo que vai pór o sector financeiro occidental, onde non había débeda xérase débeda e a colonización económica sopra con vento. O problema é que os “loitadores pola liberdade” (sic) adoitan ter unha ideoloxía extremista islamita, pero bo, aí tamén pode haber negocio, non está tan mal para que a destrución, a pobreza e o medo esténdanse nos territorios que hai que dominar e colonizar.

Máis que o azar, o incrible é a cegueira dalgúns. En Youtube, a partir de 2006, o xeneral Wesley Clark deu a coñecer nas súas conferencias e entrevistas cal foi o plan desde 2001: “Temos que acoller sete países en cinco anos”, repetiu o xeneral. Entre eles atópanse Iraq, Libia e Siria. Desde entón pasaron moitas cousas, entre elas o bombardeo de Libia por parte da OTAN, o recoñecemento oficial de Qatar que centenares dos seus soldados loitaron polos rebeldes en Libia, o asasinato de Kadafi por parte dalgúns que falaban o español de Colombia e o apoio de Turquía, Occidente e os estados da Península Árabe han subvencionado e armado aos rebeldes sirios, a maioría de entre eles. Unha vez máis, do mesmo xeito que Occidente sementou a semente de Al Qaeda, recoñecida por Hillary Clinton, agora sementou a de Isis (Estado islámico).

Mentres tanto, algúns sectores da “esquerda radical” de Occidente protexeron cegamente aos rebeldes de Libia e Siria por inanidad ou mala fe. Ao parecer, as inxustizas do resto do mundo non merecían a súa atención, só interesábanlles as inxustizas dos países de alta soberanía e relativamente alta xustiza social. Pero, si sabían que os seus artigos e manifestos non afectaban as actitudes dos gobernos de Libia e Siria, cal era a súa función consciente ou inconsciente? Crear as condicións que xustifiquen (ou rebaixen as críticas ás intervencións do imperialismo occidental) na nosa sociedade, demonizando algúns gobernos e idealizando as oposicións. Noutras palabras, ao imperialismo lávaselle a cara cun discurso de “esquerda radical”: Rede-washing.

Unha vez conquistados os países, a esquerda occidental perde interese por eles. Por exemplo, Libia é hoxe un inferno comparado con 2010, pero á maioría dos “progre-comunistas” dálles igual. Agora teñen un novo xoguete: os refuxiados. Defendendo o dereito ao asilo tranquilizarán as conciencias. O que pasa é que os refuxiados non son un fenómeno natural, unha causa imperialista explica a súa fuxida e, neste caso, os perdedores serán os países de orixe, perdendo os mellores cerebros en beneficio dos países ricos.