As eleccións autonómicas de Cataluña celebraranse o próximo 27 de setembro en Cataluña. Sabemos que, segundo todas as forzas políticas, trátase dunhas eleccións moi especiais e importantes e que se poden plebiscar para unha lista de candidatos, Junts Pel Si. Iso non merecería unha atención especial no Estado, si o que se lle pregunta ao pobo non tivese nada que ver coa independencia. Á fin e ao cabo, cando os partidos políticos presentan os seus proxectos nas urnas, están a pedir o si e o apoio para eles. Pero bo, en Cataluña até agora non tiveron a oportunidade de facer un verdadeiro plebiscito sobre a independencia, porque o 9 de novembro de 2014 non foi “legal”. O que está claro é que si gaña a candidatura de Junts Pel Si –si consegue a maioría dos escanos–, o futuro dese pobo –que algún día decidirá o pobo directamente– poderá ser encarrilado no Parlamento.

Está por ver cal é a resposta dos cidadáns da Generalitat de Cataluña. Non vou atreverme a inventar o que vai pasar a semana que vén e, ademais, non creo que mereza a pena. Pronto saberemos o que quere o pobo e como responde aos diferentes movementos que está a suceder.

Por unha banda, a proposta do Partido Popular de reformar a Lei do Tribunal Constitucional. Este Tribunal, que xa o tiña, establece a facultade de impor penas para suspender os cargos de quen incumpran as súas resolucións. Este ataque de movemento necesita unha valoración política: cando se acaba a lexislatura, sen reflexión; presentouse sen buscar ningún consenso; esquecendo que na normativa vixente hai instrumentos para ese obxectivo, seguramente coa intención de explicar “a valentía”; que o Partido Popular e o Goberno teñen máis confianza no Tribunal Constitucional que nos tribunais ordinarios –impórtalles moi pouco que a lexitimidade deste tribunal siga por baixo–.

Doutra banda, a que veu de fóra da Unión Europea. As declaracións de Angela Merkel e David Cameron son preocupantes. Está claro que o que din eses dous dirixentes pode afectar o pobo, porque se fixeron para iso. Trátase de empeorar a vontade do pobo catalán, non a través dunha información directa e concreta, que sería absolutamente lexítima, por suposto, senón a través dunha información escura e tramposa. Por que digo que están a facer unha fraude? Pois ben, neste momento, porque ninguén sabe xuridicamente como se materializaría na Unión Europea a reivindicación a favor da independencia de Cataluña. Non, a normativa europea non ten resposta para iso, isto non está previsto en ningún sitio e expón moitas dúbidas. Merkel e Cameron explicaron que Cataluña independente quedaría fóra da Unión Europea e que tería que pedir o ingreso no Reino Unido. Pero iso non está claro, porque non se regulou respecto diso e aínda non se produciu. Por tanto, estas declaracións non son correctas. O único que está claro é que si Cataluña decide a súa independencia, Europa e o resto do mundo terán que dar unha resposta prudente e razoable. E por que razón? Non do Dereito escrito, como digo, senón da razón da lóxica democrática: dar a benvida ao novo estado creado pola forza dos votos e sen a violencia. Eu non vexo outra saída.

Por tanto, o 27 de setembro –e no futuro– os cidadáns e cidadás de Cataluña votan sobre a lexitimidade da súa razón democrática e non sobre o medo aos danos alleos.