Se tivese que encher este prego en xullo, sen dúbida, limitoume a describir a situación que vive Grecia. Si fóra en setembro, quizá escribise sobre o Mediterráneo, que se converteu na tumba dos fugitivos de todas as traxedias. Con todo, en agosto a miña mente non pode descender dos cumes pirenaicos, e nesas alturas non podo centrarme nun só tema.
Por exemplo, cando poño os ollos en Grecia, lamento que o ambiente épico que seguiu ao referendo converteuse nunha traxedia. E si é penoso o que sucedeu en Grecia, máis lamentable, é o comportamento da esquerda europea (e nós somos parte dela): moralmente solidaria e practicamente inútil, toleada, desmovilizada, incomprensible a batalla de Grecia. No Estado español, do mesmo xeito que en 1936, ten unha dimensión europea e histórica.No
noso país, a alegría que me deu o berro duns bos amigos pola unión da esquerda desgústame tanto como durou pouco. Neste momento non están fixadas as raíces e as columnas posteriores. Cando nos daremos conta de que a unidade da esquerda transformadora é máis importante que nunca?Para
explicar o retroceso de EH Bildu en Gipuzkoa nas últimas eleccións, insistiuse en que nalgunhas cousas fomos demasiado rápido. Si é unha cuestión pedagóxica, vale. Pero ao mesmo tempo hai que sinalar con claridade que na maioría das cousas imos demasiado lentas. O País Vasco é un dos maiores xeradores de dióxido de carbono da media da poboación á hora de tomar decisións para facer fronte ao cambio climático.
Para facer fronte a este problema, Barack Obama está dunha vez por todas preparado para reducir os tipos de enerxía que producen o dióxido de carbono, pero todas as forzas fácticas, os lobbies deste sector, opuxéronse. Desgraciadamente, moi pouco. Arre (soster o capitalismo) e xo (combater as enerxías contaminantes) ao mesmo tempo, porque é imposible. Porque, como di Naomi Klein, o principal culpable do cambio climático non é a cantidade de dióxido de carbono, que é a consecuencia, senón o sistema capitalista. E non dubido que pola súa conta non vai cambiar a dirección que leva ao mundo ao abismo.
E para opornos a todo isto é demasiado tarde, quizá non, pero si demasiado tarde na reconversión da esquerda e na acumulación de forzas, tanto no noso país como en toda Europa: “Todos así ninguén, só non se pode”.