Ao escribir este artigo, o primeiro que tiven que facer foi un problema: escribir sobre que. Non é que non teña un tema na cabeza, senón que o fago demasiado.

Pódolles contar que recentemente o Concello de Bilbao tomou unha polémica decisión: Prohibición da liga masculina (cruising) na contorna do porto de Egirleta. É probablemente a decisión máis surrealista que tomou durante anos e que ten moito de esperpento. Porque non se pode xogar a moverse polo monte, nin tampouco se pode facer o pedaleo ou a porra. Poida que prohibilo, pero non impedilo. Por suposto, o que non conseguiu o franquismo non o van a conseguir agora o PP (o que presentou a proposta) e o PNV (o único partido que votou a favor).

Podo dicirlles que ultimamente se están producindo máis casos de ataques homófobos, aos que se acusa de hipocrisía por parte de quen levan a cabo as prohibicións antes mencionadas. Refírome á hipocrisía, porque, ademais de restrinxir a liberdade das persoas con semellantes imposicións, a mensaxe que transmiten á sociedade é que as relacións entre os do mesmo sexo non son lexítimas e, dalgunha maneira, xustifican a algúns para que se burlen ou atacen fisicamente.

Podo contarlles como algúns políticos utilizan a súa homosexualidade de forma partidista para dar unha imaxe de solidariedade e de modernidade, aínda que logo se comporten de forma xenófoba e racista. Na CAV coñecemos nos últimos tempos que a saída pública do armario serviu para xerar simpatías políticas; é máis, tamén foi capaz de utilizar o seu matrimonio para tratar de puír a imaxe pública.

Podería contarlles, lanzándome a outro campo, como en moitos casos, lamentablemente cada vez máis, sinto decepcionado por ver o pouco que os vascos valoramos realmente ao eúscaro, polo menos unha vez saído das folclóricas. Por exemplo, e non é máis que un exemplo, na homenaxe que lle fixeron os seus compañeiros de profesión á morte de Aitor Mazo, case todo foi en castelán. Doeume que nas voces de Carlos Panera (Aitor, director da Mascarada, que empezou a facer teatro en eúscaro), as palabras de eloxio debían ser só en castelán, ou as de Asier Ormaza, compañeiro e amigo de Aitor... Na miña opinión, a única que demostrou dignidade foi a súa filla Nerea, que leu ao seu pai unha emotiva carta en eúscaro.

Ah! Aínda non se me acabou o espazo sen decidir sobre que escribir!