Fun coa miña parella a unha tenda do barrio. El, S, quedou fóra. Unha nena de entre 8 e 9 anos empezou a falar con el, probablemente a filla do comerciante. Le guiñó un ollo e dixo:

– Quen é? A túa irmá ou o teu amigo?
– A miña novela.

O neno quedou asombrado: “Iso non é posible”. Ao ver que me faltaba un par de moedas para pagar a froita, dirixinme a S. A nena lanzoume co seu descaro típico dos nenos: “Si sodes amiguitas, probade, bicádevos”. Biquei a fazula de S. “Non, non, na A-HO”, dixo. Por unanimidade dixemos que non. Volvín pagar e, cando saín á rúa, a moza continuou obstinadamente: “Veña, por favor. Dáme un bico!”. “Pero non sabes que as mozas e os mozos poden namorarse dos mozos?”, pregunteille. “Si, pero nunca vin algo así cos meus ollos”. Bo, ao final deille un pito suave a S. O neno lanzou un berro de alegría. Era, ao parecer, para el un espectáculo apaixonante. Entrou rapidamente na tenda e gritou: “Vin a dúas mulleres bicándose!” Escapámonos, temendo que o dependente nos seguise, coma se estivésemos pervirtiendo á súa filla.

S contoume que mentres eu facía a compra o neno fixéralle unha chea de preguntas. “Pero se ela é a túa noiva, es home? Pero, por que non tes noivo?”. Cando S dixo “porque son lesbiana”, os ollos do neno abríronse moito; tamén cando lle preguntou “e a ti non gústanche as mozas?”.

Quedamos con curiosidade pola reacción do tendero. Con curiosidade e inquietude. Si un neno de 8-9 anos percibe tan extrañamente a homosexualidade, está claro que non respirou un ambiente de diversidade sexual. Entón, que diría o seu pai/tío ou o que fóra? Enfadaríase? Diríalle moi seriamente á nena que iso é un pecado ou que a palabra “lesbiana” non se debe mencionar? E se fose así, ela creríao? Como influirá a conversación con S nos seus sentimentos e no seu desenvolvemento afectivo? Esquecerao todo inmediatamente ou cando sexa maior lembrará que foi a primeira vez que falou conscientemente cunha lesbiana?

Este mes de xullo conmemórase o décimo aniversario do recoñecemento do dereito ao matrimonio homosexual no Estado español. A un activista gai ouvinlle dicir que a partir dese paso as novas xeracións van crecendo sabendo que existe esa posibilidade. Por unha banda, é verdade, as leis teñen unha influencia pedagóxica. Pero vendo a reacción da nena, está claro que a normalización aínda non se conseguiu. Os nenos saben que hai moitos modelos de familia e sexualidade, pero creo que para a maioría é unha realidade anecdótica que non ten nada que ver coa súa biografía, co seu futuro.

Este suceso tivo lugar na véspera do día do orgullo LGTB. A maioría dos heterosexuais non entenden o que é un armario. O político e activista gai do PSOE recentemente falecido envioume unha frase de Pedro Zerolo o 28 de xuño a través de WhatsApp: “O orgullo LGTB é a autoestima que tes que ter á altura de soportar as barbaridades que vas escoitar cada día, sen tremer as pernas”. O 28 de xuño é unha data necesaria para visibilizar os nosos corpos e as nosas reivindicacións, pero o campo principal do activismo non é iso, senón unha frutería, unha oficina ou un bar; para os que rompen as normas do heterosexismo, a loita é só existencia e visibilidade.