A AVOA Mantangorri pode nacer e crecer en casa. Na primavera e verán hai que recoller os ovos que pon en todas partes. Deles nacen as orugas que, a través da metamorfose, únense na pupa antes de ser avoas. Comerán herba ou avoa, zorri e cochinilla. No manzanal, na horta... Moldear a granxa da miña avoa en casa para propagar a ese canalla de insectos chubasqueros en plantas que teñen hóspedes. Faralo facilmente, é fácil quedar sen respiración e non arrepentirasche. A forma máis tenra de prescindir dos insecticidas groseiros e velenosos.

Atoparás os ovos da avoa amanerada en grupos. Na parte inferior das follas, sen distancia do lugar da peste ou da cochinilla, ou alí, entre os insectos. Si son novas, demasiado vítreas. Despois ruborizaranse e ao final se ennegrecerán. Velaquí esas cousas. Nun recipiente, polo nun lugar tépedo ou quente, pero non ao sol. Unha vez ennegrecidos os ovos, o pequeno cordeiro está moi vivo no seu interior e se enfurece a saír. En función da temperatura, entre dúas e sete días, poderás abrir ovos e ver pequenas orugas negras. Terán seis patitas, e a pesar de ser cegos e sen ás, lanzaranse á procura da comida, con moitas ganas. Xa colocara xunto a el un extremo da rama que ten piollos. O piollo chata a tose que ten na boca e chupa a suor da planta, o máis brando dos chistes e o lugar que máis suor ten é o extremo da rama, o puntta novo. Non deixarán de necesitar piollos. Se se desexa, amarrarase o recipiente na propia planta de piollos e moveranse polo cheiro da forraxe. Cando creceron apenas un par de centímetros reúnense nunha pupa, en forma de punta de txistor, envolvidos nun tallo.

Ao cabo duns oito días, salgue amoestado: a avoa mantangorri. Non será vermello, con todo, o dorso das costas será de cor parda. Ruborizarase nun par de días. As ás encartadas baixo o manto vermello das costas abriranse e voarán en busca de piollos, primeiro a pé, agora voando. Aínda que se faga o caso, o apetito non debe de ser suave; para compensar a fame de oito días, necesitará unha chea de piollos...

Os piollos tampouco son curtos. Amondu, as ás poden desenvolverse e marcharse. As formigas son acompañantes finos: cando o piollo perfora a planta, despréndese a súa doce suor. A formiga protexe aos perforadores para aproveitar a suor. E escorrenta ás avoas manchitas para que non llas coman. Os mansos manchegos con ás de amoestación retíranse, pero as orellas lentas sufrirán o ataque das formigas. Para axudar ao traballo das manteigas, impídese ás formigas rubir pola planta, colocando no tronco algún produto pegañento ou un cinto con liga que as pegue.