Roma, c. 37. O mozo Germanicus Julius Caesar foi nomeado emperador. Pero é coñecida polo alcume de Kaligula –e polas inxustizas que se fixeron no curto reinado–.

O emperador era un apaixonado da danza e do teatro. Ao final dos actos, achegábase aos artistas bicándose e halagándose. Protexía fervientemente aos bailaríns e actores e mostrábase amable cando algo ou alguén impedía ou interrompía o espectáculo.

Suetonio descubriu que nunha ocasión, mentres un artista que lle gustaba moito a Kaligula estaba en acción, un dos espectadores comezou a armar un escándalo e un escándalo. O emperador escribiu unha carta inmediatamente e entregouna a un centenar para que lla entregase ao barman. Cando o sentinela lle deu a orde e a mesma carta de facer chegar a mensaxe do emperador ao rei Ptolomeo de Mauritania, o pobre espectador non esperaba nada bo. Sabía que molestara ao emperador e non ignoraba o cruel castigo que Calígula escribira na carta.

Fixo o que puido ser a última viaxe da súa vida, chegou á corte de Ptolomeo e entregou a carta ao rei. “Por favor, que quen traia a mensaxe volva a Roma”, leu en voz alta. A mensaxe non dicía nada máis. Non había castigo cruel para o alborotador espectador. Pero despois dun longo camiño cheo de angustia, arrepentiuse da súa actitude e aprendeu a lección.

As escasas fontes da época describen ao megalómano, cruel e caprichoso Kaligula. Dise que nomeou cónsul ao favorito chamado Incitatus, que mantivo relacións incestuosas coas súas irmás, que matou os membros máis ricos da aristocracia para apropiarse dos seus bens...O propio destinatario da mensaxe, o rei de Mauritania, morrería durante unha visita a Roma, indignado polos fracasos dos esforzos de conquista de Bretaña e as malas noticias que lle chegaban das provincias do leste do Imperio. O novo emperador demostrou ao principio do seu mandato a súa capacidade de xestión, pero despois dunha grave enfermidade perdeu a cabeza e apenas tivo tempo de recuperar o seu bo sentido, xa que os membros da garda pretoriana matáronlle aos 28 anos. Por tanto, é a imaxe dun tirano tolo o que nos chegou. A anécdota do espectador escandaloso adoita ser considerada como unha mostra da súa excentricidade, aínda que si fose outro protagonista, seguramente o considerariamos unha lección de sabedoría. E, nos teatros ou nas salas de cine, todos tivemos desexos de enviar ao rei de Mauritania ao espectador faladeiro.