Póndonos no título, a maioría de nós pensamos que non vai ser o significado que nos veu primeiro a nós. Demasiado sinxelo, demasiado débil, demasiado evidente... Que hai para unha persoa á que se lle ocorre escribir cunha palabra tan habitual? Un sopro de auga? Un sopro de ouro talvez?

Pensar e facer isto: que é o que máis orgullo nos dá na vida a nós e aos nosos pais? O noso primeiro paso! E unha vez máis, por terceira e terceira vez, fannos dar a proba da habilidade que tivemos escondida nun misterio tan secreto.

Naturalmente, nós, cun sorriso que enche a boca de dobre fío, repetimos o pedido e deixámoslle caer o tapial, con toda a seguridade de que si facemos algunha balanza, o noso tenro corpo manterásenos. Así iniciamos unha ttapaleta sen fin. Todos estamos de acordo en que aprenderemos a caer dunha caída a dar pasos seguros. Poida que nun momento dado, incluso correndo.

Un ano máis, ao redor do lago de Senpere, tiven a sensación de que un pobo bailaba a súa lingua. Si. Uns o eúscaro e outros o castelán. As persoas que participaron no acto de presentación foron as máis longas falantes de francés, e creo que só por estar nese acto, aceptamos a luuuuzca. Os invitados rían, charlaban, rían, contentábanse con facer travesuras. E como non, presentadora!

Camiñaron coa lingua, coa calma, con présa, na carreira ou na carreira, dando pasos; camiñando entre os que estamos lonxe, pero á vez e cara aos demais, mentres avanzabamos polo camiño. Foi unha charca profunda e escura, que me pareceu o xentío máis numeroso de todos os tempos, tentando extraer unha auga salgada, no soño de converter o eúscaro nun mar azul. O día, o tempo, o ambiente estaban para iso; así o fixemos durante anos e estamos de acordo: queremos e necesitamos. Sentíame cómodo, lixeiro de pasos, rodeado de xente que compartía o mesmo desexo, protexido. Non sei si era así ou non!

Pero nos días seguintes estabamos a repetir, berreando, ladrando... Non había máis que empezar a dar pasos coa esperanza de que un home como el puidese recibirche cos brazos abertos! Todo o mundo parecía estar disposto a empregar o seu máis insignificante descoido para que se lle caese a cambadela e afogásese no escuro pozo e volvéseselle a mirada. E en lugar de acabar esta sensación, crece. Todos os días adestrámonos/adestrámonos en lugar de axudarnos a despellejarnos.

Para evitar os pasos inútiles que non son construtores da convivencia, eu probaría que a campaña que o pobo debe levar a cabo para elixir “democraticamente” aos seus representantes políticos sexa tan imaxinativa, ton, cortesía, nivel, influencia... e que sexa negativa a medir o bo que supón non facelo. Tamén pode ser o camiño que hai que propor e facer paso a paso? A ver si, no canto de abrirnos, condúcennos dunha vez á outra a roncar!