Mediterraneoa hobi komuna bilakatu da azkeneko urteetan. Han daude makina bat lagunen gorpuzkinak, gosearen eta gerraren biktimak, batez ere Afrikatik eta arabiar herrialdeetatik joandakoak.  Zenbat ote dira? Ez dakigu, ezta inoiz jakingo ere. Badakiguna da milaka izan daitezkeela. Aurten 1.700 hildako zenbatu dira, goseak daudenen eta errefuxiatu politikoen “paradisurako” pasabide den horretan. Seguruenik dagoeneko beste ehunka lagunek bizitza galdu dute, oraintxe baita migrazioen momentua. 2014an 3.279 hildako izan ziren, 2013an 700, 2012an 500 eta 2011n 1.500. 2000. urtetik 23.000 inguru hil dira. Historia makabroa gehiegitan errepikatzen da eta gure kontzientziatik azkar ezabatzen dugu, azkarregi.

Europako erakunde eta gobernuak orain arte oso gutxi arduratu dira arazoa errotik konpontzen, mugak itxi eta hesiak jartzeko ez bada. Eta badakite konponbidea non dagoen: gosea eta gerrak deuseztatzea. Etorkinen erdia gerran dauden lurraldeetatik dator. Egia da hori ez dela egun bakarrean konpontzen. Gosea desagerrarazteko mekanismoak jarri behar dira martxan: garapen ekonomikoan inbertitu eta herrialde horien baliabide naturalak errespetatu, bertako herritarrek ez dezaten emigratu behar izan. Europa Afrikarekin duen zor erraldoia pagatzen hasiko litzateke horrela, iraganean egindako eta egiten jarraitzen duen bere aberastasunaren espoliazioa dela-eta. Gerra saihesteko mekanismoak ere behar dira. Petrolioaren kontrolak eta gasak gerra ugari leherrarazi dituzte, eta horien atzean munduko potentzia handiak daude. Potentziok armak saltzen dituzte gainera, euren interesen arabera. Eta hala, milaka lagunek ihesari ekiten diote, Sirian 4 milioi errefuxiaturekin gertatu den moduan.

Bitartean, eguneroko tragediak segituko du. Ez ditugu pertsonak salbatuko mugak gogortzen baditugu. Bizitzak salbatu behar ditugu. Ezin da inor itsasoan utzi. Europako erakundeek, oinarrizko arrazoiak ahaztu gabe, giza baliabideak, materiala eta dirua jarri behar lukete Mediterraneoan dagoen hobi hori handitzen joan ez dadin.