A hora non era a habitual, como tampouco o é a situación. A marcha comezou cando a escuridade invadiu as rúas máis salvaxes da cidade e comezou a desfilar. Centos de mulleres acudiron á manifestación, tal e como pedían os organizadores, de negro e coas caras tapadas. Notábase unha sensación de nerviosismo entre os participantes, xa que as mulleres hernaniarras e non hernaniarras están afeitas ver como desintegran durante o ano as rúas menos femininas en época de sidrerías.

“Non imos caer en provocacións. O obxectivo é finalizar a manifestación e no caso de que haxa algún problema, avisade aos responsables de seguridade que tedes nos laterais”. Parecía que, por un momento, ía empezar a guerra, pero quen durante anos estivo introducindo reclamos feministas sabe moi ben o que lle vén encima.

A marcha, conducida pola Batukada, comezou o percorrido pola Rúa de Santa María, ante o asombro daqueles que durante todo o día percorreran con tranquilidade a copa entre as mans. Aínda que moitos non o entendían ben, era evidente que non se trataba dunha cuestión tan lúdica entre aqueles que seguían aos tambores, e a medida que comezaban os berros íaselles aclarando a razón da manifestación. Non, non, non, non, non!”, “as rúas, as noites, son nosas”, “matxirulo, escoita, pin, pan, pun!”...

Tampouco faltaron os berros a favor da loita feminista, pero, en calquera caso, os berros non foron dunha vez por todas desesperados nin repetidos pola necesidade de seguir a lema. Notábase a necesidade de gritar en voz alta, e así, en poucos minutos, o aspecto das rúas na época da sidrería cambiou radicalmente.

De feito, ademais das agresións sexistas, existe un gran desequilibrio no uso do espazo, xa que o ambiente festivo, os bares ou as rúas divídense en dous grupos: Os que “non poden caber” e directamente, os que non teñen sitio. O sábado pasado, os repugnantes por non ter sitio tamén conseguiron o centro, aínda que por un instante, e os que non podían caber tiveron que retroceder un paso durante uns instantes.

En xeral, a manifestación transcorreu tranquilamente, e entre os organizadores e os participantes notábase unha sensación de alivio por haber distorsionado durante uns minutos ese ambiente tan característico e intolerable. Con esa sensación de empoderamiento que dá a recuperación das rúas, retomáronse as palabras finais, facendo clara unha chamada á autodefensa feminista, e o berro das mulleres, fartas de vivir e de andar asustadas, iluminou o futuro: “Cambiaremos o medo de sitio!”.