Recordo que hai uns anos, un gurú do nacionalismo da dereita, atribuía á esquerda abertzale da época o traslado de ideoloxías externas –o socialismo– ao País Vasco, que el apoiaba, coma se fose algo propio.
Porque os defensores do que temos fannos pensar que o seu non é a ideoloxía, senón a realidade. O que está en vigor é “porque é así”, non reflexivo, inamovible. E acabouse. Pero se queres cambiar algo, estás a impor a ideoloxía.

Xa nos comezos da sociedade clásica atópase o apelativo do presunto individuo ao que se someten os defensores do liberalismo. Como estamos a escoitar ultimamente desde a boca dos aldeáns, “obxectivo de persoa”.

Mentira. Na sociedade capitalista o individuo nunca foi un obxectivo, senón un recurso; un instrumento que utilizan as elites, uns poucos con poder económico, para seguir acumulando capital. A mercadoría. Un obxecto buxán.

Por iso, se alguén me di que a persoa ten un propósito (aínda que sexa un antigo alumno), equivócome, creo que algo se está escondendo. De feito, paréceme que o único que pretende é formar e desenvolver ás persoas que están máis comodamente adaptadas ao sistema.

O individuo que necesita o imperialismo é unha persoa sa, empeñada, optimista, conformista, acrítica e que se cree dona de si mesma. Egoísta, competitivo, “suxeito do rendemento” que cre que a vontade pode converterse en poder, como din os pensadores actuais.

Os pensadores do neoliberalismo fixéronnos crer que esta é a única maneira de ser un individuo libre: producir media vida e comprar a outra metade. Necesitan traballador e consumidor. Que poidan permanecer sen protestar na única dimensión do mercado, obxectivo da persoa.

E todos, querendo ser libres, convertémonos/convertémosnos en escravos de conseguir todo o que queiramos: “Esta é unha gran liberdade!”, non se pode perder o tempo, queremos conseguilo todo, e pareceunos conveniente crer que podemos conseguir todo, si realmente queremos.

“Querer é poder”. Velaquí de novo a expresión lamentable e perigosa que se nos puxo de moda. Todo debe ser unha meta, unha continuación e un logro, e encadéannos na espiral dun progreso inesgotable, sen que se poida interromper o círculo vicioso do desexo de lucro. As persoas non somos un obxectivo e, ademais, somos un ser sen dirección. Que bobada!

Algún día descubriremos que os soños, os americanos e todo o demais non son máis que soños. Ou non?