Si tivese que definir en poucas palabras que é a aventura, recuperaría o que di Omar Sharif en Lawrence of Arabia (1962): “Non hai nada escrito ata que un escribe”. É dicir, que unha aventura é vivir fóra do guion, deixar a nosa cotidianeidad normal e vivir ese destino que non esperabamos. Quizá por iso fascínannos tanto as películas de aventuras que nos fan sentir esa nostalxia do pasado. Desgraciadamente, creo que nos últimos anos este xénero marabilloso está a desaparecer, que hoxe apenas se fan películas deste tipo –quero dicir de calidade– e que están a piques de perder as películas que na nosa infancia convidáronnos a xogar co chapeu e o látigo, historias que vinte anos máis tarde conseguiron manter pegada no noso cerebro a banda sonora do compositor John Williams.

Por que digo que o xénero está medio morto? Nacín e crecín na década dos 80 e gozaba moitísimo con aquelas marabillosas películas que hoxe en día se converteron en culto. Sempre pensei que se crea un vínculo e unha conexión incribles coas historias que vivimos de pequeno. Hoxe en día sinto unha gran paixón, cada vez que penso en películas, música ou xoguetes daquela época. Non hai máis que ver a iniciativa que crearon recentemente en Donostia-San Sebastián. Bang! Un grupo de cinéfilos locais! Bang! Puxo en marcha un programa de cine. Están convencidos de que ir ao cine é moito máis que ver unha película, e por iso, realizarán actividades lúdicas e participativas nas proxeccións dobres. Até o momento, proxectáronse Alien-Die Hard e Life of Brian- Indiana Jones, así en dobre sesión. Pero o que vén en marzo é extraordinario: The Big Lebowski e Goodfellas.

Pero onde pode estar o problema do xénero? Nos últimos anos, a industria cinematográfica bombardéanos permanentemente con dous tipos de películas: os superheroes e o remake –a recreación dunha película que existía–. Revisando as películas dos anos 80 antes mencionadas, deime conta de onde podía estar unha das claves. Todas estas obras estaban relacionadas con nomes de enorme talento como Steven Spielberg e Robert Zemeckis. Acababan de empezar naquela época e eran bastante descoñecidos. Por iso, tratábanse historias e personaxes que hoxe en día non se atreverían a contar e as películas dirixidas aos mozos convertéronse nunha xoia. A medida que foron gañando éxito e prestixio, empezaron a mergullarse en películas máis dramáticas ou “serias” –non ten por que ser malo, claro–, excelentes traballos como Schindler’s list ou Forrest Gump. Pero, por dicilo dalgunha maneira, o xénero de aventuras deixáralle orfo. As poucas películas deste xénero que se proxectan hoxe en día son feitas por malos directores. O obxectivo é incorporar este formato fraudulento 3D para conseguir a maior cantidade de diñeiro posible, sen ter en conta a calidade, para estrear produtos buxán e pouco alcanzables.

Os que teñen entre 25 e 40 anos, que senten ao escoitar os nomes de personaxes como Indiana Jones, Zaparro, Elliot, Sloth ou Marty McFly? Ou The Goonies, E.T. Ao lembrar películas como Willow ou Back to the future? Indescritible non? Estou seguro de que os nenos de hoxe en día teñen fame de tragar estas aventuras, unha vez que son xa maiores, terán os mesmos recordos e viaxarán ao pasado no seu particular Delorean. Cando digo un xénero de aventuras “puro”, creo que deberiamos comparalo co mellor exemplo da historia, a Indiana Jones antes mencionada. Tentade facer unha lista deste tipo de películas e darédesvos conta do que vos custará engadir algo fundamentado a partir de 1990 –a excepción actual podería ser Pixar, con películas como UP ou Toy Story 3–. Como di a lema da película favorita da miña infancia: “Goonies never say die” (os Goonis nunca din “matar”): salvemos o xénero de aventura!