Aproveitando que o autor é matemático, observaremos a forma en cifras: Este traballo está composto por 14 contos, dos cales 12 teñen un nome de muller e 2 de home e muller. A maioría dos contos teñen unha lonxitude aproximada de 6 páxinas, pero o nome de Sara é dunha páxina. En canto á voz narrativa, nos 3 contos os protagonistas están contados en 1 persoa, e en 2 aparece que un “eu” conta a historia a un “ti”.

As protagonistas son mulleres, como se pode ver nos títulos de cada libro e cada conto, pero a maioría das veces non falan, porque as coñecemos á luz das miradas dos demais. O título fai referencia ao vento sur e ao vento tolo, na forma de contalo dando cabida á imaxinación, á fantasía, ao pensamento máxico. Nestas páxinas podemos atopar xogos de palabras e cadeas de imaxes da literatura oral, un estilo que nos sitúa nun mundo de soños xunto co uso da repetición, a cor e o sentido. De feito, nun dos contos aparece a seguinte cita de Virginia Woolf, que mostra con claridade o ton deste traballo: “A vida é soñar. O que nos mata é espertarnos”.

A pesar de ser un estilo alegre e divertido, os contos mostran temas profundos e conflitivos: vellez, morte, perda, duelo, abandono, rupturas, namoramento, medo, pobreza, exclusión social, (poder) relacións, malos tratos, incomunicación... De cando en vez aparecerán “buracos da vida”, “persoas que aprenderon a camiñar afogadas” e “portas sen fechaduras”. Pero sobre todo atoparémonos coa frase de “quen ten nome foi”. Teremos persoas que teñan ou non un nome –e un ser asociado– ou un nomee –pero haino–; unhas aceptarán e seguirán coas súas condicións mediocres, e outras as atoparemos no punto de cambio da lectura.

Para terminar, lector, traemos un fragmento do conto Adela que ilustra o que atoparás nestas narracións: “Uxue tenta, nesas ocasións, pór os ollos moi pequenos e mirar lonxe, pero non sabe si chéganlle moi lonxe. Ollos. A imaxinación si, a imaxinación chégalle moi lonxe e iso sálvalle das lentes. Cre que pola contra debería usar lentes”.