Terra Santa, 1095. Partiu a Primeira Cruzada e miles de cruzados foron loitar contra os cristiáns “infieis”, deixando aos seus familiares, as súas esposas, na súa patria. No campo de batalla tiñan que loitar cos musulmáns, pero en casa deixaron outra fronte aberta: a tentación de pecar ás súas esposas. Sempre que, antes de marcharse, non se pechase co cinto de castidad. Así, antes de ir ás Cruzadas ou a calquera outra guerra, os militares da Idade Media encerraban a virtude das súas esposas. Ou iso dixéronnos.

Para abrir o cadaleito do cinto había dúas chaves, unha delas levábaa o seu marido e a outra lla daba a un cura para que a gardase. Si o marido non volveu despois de catro anos, o cura quitáballe o cinto á súa muller. Pois iso é imposible. Estes cintos metálicos pódense utilizar durante varias horas, como máximo un par de días. Morrería de rachos, de ladridos, de infeccións. E si conseguimos evitalos, a máis longo prazo, a oxidación do metal provocaría o tétanos.

Ademais, até a data non se atoparon cintos de castidad medievais. Nos museos mostráronse exemplares deste tipo, pero tras unha análise exhaustiva das pezas chegouse á conclusión de que todas elas son falsificacións do século XIX. Por exemplo, en 1846 exhibíase un cinto do British Museum, pero finalmente decidiuse retiralo por ser falso.

Na literatura tampouco hai noticias de cintos na Idade Media. É de supor que Bocaccio, Bardello ou Rabelais, por exemplo, mencionarían nas súas sátiras eróticas un dispositivo tan curioso e habitual. Pero non hai nin a máis mínima alusión. O cinto comezou a aparecer nas sátiras dos séculos XVI e XVII, como mostra da insalubridad do costume dos homes de suxeitar estreitamente á muller. No século XVIII Voltaire primeiro e Diderot despois tomaron o tema máis en serio. Para os pensadores da Ilustración, o cinto de castidad era o símbolo da barbarie medieval. E a partir de entón ninguén pensou que o cinto puidese ter un sentido metafórico e ninguén dubidou da súa existencia.

De feito, as mulleres empezaron a utilizar os cintos de castidad en Francia e, sobre todo, en Inglaterra no século XIX. Eran máis finos, máis lixeiros e máis pequenos que os pretendidos cintos da Idade Media, polo que eran portátiles. Era utilizada sobre todo en viaxes ou en zonas de guerra para evitar violacións sistemáticas. E en familias de clase media ou de clase superior tamén se estendeu o costume de pór o cinto ás nenas adolescentes, sempre en beneficio das nenas, por suposto, segundo a mentalidade victoriana, xa que a masturbación provocaba enfermidades físicas e mentais.

Por tanto, o cinto de castidad non é unha forma máis de crueldade nos anos escuros da Idade Media, senón un dispositivo para protexer pasivamente ás mulleres das agresións e reprimir a súa sexualidade na Idade Contemporánea.