O autor utilizou linguaxes e estruturas sinxelas para crear unha especie de memoria escrita en primeira persoa. Olga é a que nos lembra e cóntanos un episodio da súa vida, que foi un punto de inflexión para ela, que cambiou a súa vida. O filme conta a historia dunha muller heterosexual, de 45 anos, que vive “sen fogar, familia nin cachorros”, con Juantxo yonkia como o seu amante e que ofrece compartir piso a un novo gai atopado na rúa.

En canto aos personaxes, lembroume os da obra de Sonia González Ugerra e Kedarra de 2003, xa que os personaxes desta narración tamén son esmoleiros e madrugadores, que se moven nas periferias da cidade, escondéndose nas marxes do sistema. Pero o tema ten forza neste libro, pon baixo o foco o teatro da vida e a hipocrisía da comunicación, pondo encima da mesa un tema de sempre; a tensión entre a vida e a morte, neste caso o lado escuro do amor e a supervivencia cotiá.

Os devastadores mecanismos do amor romántico debúllanse cando o compañeiro dunha parella quere abandonar a relación e recibir a resposta do outro. En primeiro plano temos as cadeas que pomos ao outro e a un mesmo coa escusa do amor: “Estiven ao seu lado. Sufrín o que non aceptase a ninguén máis, porque o amaba, víao tan fráxil (...). Cumprín o papel, convertinme no meu papel, e xa non sei o que quero, nin quen son”. E xunto a isto, tamén aparecen os roles de xénero nos que se basea o sistema sexo-xénero: ‘homes de verdade’ e ‘maricas’ ou ‘posesións de muller’ e ‘femme fatale’.

A preocupación diaria da protagonista é o diñeiro para a superviviencia, ou a falta de diñeiro: subvencións, aluguer, opcións de transporte ou comida: “Estamos ben atrapados polo diñeiro. Tes que levar unha vida ‘normal’ para ter algo encima”. A crítica ao sistema capitalista-neoliberal é o libro da época de crise. A economía feminista dinos que hai que pór a vida no centro en lugar do mercado e esta novela é un bo punto de partida para falar deste cambio de perspectiva. Olga quere vivir, non quere morrer, e diso é do que trata o seu testemuño: “Diñeiro. Quizá sexa culpa da situación, das casualidades, pero desde entón os hospitais e os bancos parécenme lugares odiosamente iguais e ao mesmo tempo completamente opostos. Silencio, respecto, como igrexas modernas. Contráese involuntariamente ao entrar neste tipo de lugares. Un deles entra na habitación das autoridades e sente nas súas mans. Coma se de súpeto puidese saber que o saldo quedou a cero ou que ten algo mortal. Puxéchesche directamente no punto de mira, e aí hai algo sen rostro, unha versión estadística de Deus, que depende do seu capricho”.