Entre 1890 e 1920 realizáronse varias probas con sistemas cinematográficos 3D, pero debido á complexidade do mecanismo, non tivo ningún éxito. En 1922 chegou a Los Ángeles a primeira película en 3D aplicada fotográficamente. Robert F. O camerógrafo Elder e Harry K. Da man do produtor Fairall. Utilizouse un método de dobre proxección, dividindo a imaxe en dúas cores, vermello e verde; cada cor tiña o seu efecto en dous ollos. A película The Power of Love non tivo ningún éxito, e si a esta ecuación sumábase a caída de Wall Street en 1929, supuxo un corte da tridimensionalidad –aínda que os nazis tamén usaban películas 3D como propaganda da man de Joseph Goebbels–.

Houbo que esperar até 1934. O coñecido Metro Goldwyn Mayer presentou con éxito varios curtos deste tipo, e en Europa Louis Lumière presentou a famosa chegada do Tren nunha sala 3D. Fue entón cando este formato se introduciu na sociedade.

Desde entón apenas tivo importancia e aos poucos foi perdendo forza, aínda que crearon o sistema IMAX e algúns experimentos e formatos novos. Pero en 2009 Avatar foi estreado polo director James Cameron. Deixando ao carón a valoración da película, a película logrou estreitar este sistema e esa relación entre o público en xeral. Ademais das salas de cine, conseguiu que a televisión doméstica e o molde 3D fósense da man. Moitos fabricantes, como tolos, comezaron a implantar este sistema nos seus produtos. Aos poucos foise estendendo no noso día a día, pero de forma moi equivocada. Imaxinábanllo como unha moeda flotante e como unha escusa para empuxar á xente aos cines. Correndo e a fume de carozo pasaron unha chea de películas en formato 3D, subindo de forma considerable o prezo das entradas. "Aquí temos o negocio!", pensaban. Pero non se deron conta dunha cousa moi importante: que podes enganar á xente a curto prazo, pero que a longo prazo se darían conta da chapuza.

E así sucedeu. En 2015, este sistema fraudulento vaise desfacendo aos poucos, tal e como o fai o azucre gordo no café. Está a morrerse. Da boca de varias compañías só óuvense berros de dor dicindo que non van dar máis apoio a este sistema. Estou seguro de que, se segue así, dentro duns anos desaparecerá por completo, ou como pasou antes, quedará nun segundo plano.Porque só son un lume artificial, espectaculares pero totalmente buxán por dentro, un desastre á fin e ao cabo -coa excepción de dúas ou tres películas como Gravity e Hugo.

Ademais deste desastre, hai unha curiosidade que moita xente non coñece. Que non todo o mundo ten capacidade de ver en 3D. Por que? Ao transmitir deste xeito, créanse dúas imaxes á vez, enviando a imaxe á lente. Este sepáraos para para que cada ollo vexa un. Nese momento, prodúcese un proceso chamado fusión binocular no cerebro, unindo imaxes e creando unha sensación tridimensional. Son precisamente as persoas con dificultades para realizar esta fusión binocular as que non teñen a capacidade de ver este sistema. Porque as imaxes non chegan ao cerebro de forma axeitada.

Para terminar e concluír cun contrapunto máis positivo, será algún día útil este sistema? Claro que si! É o elemento cinematográfico á hora de escribir o guión. É dicir, como o tipo de plano, a cor, o traballo dos actores ou a música son imprescindibles, cando a 3D dáselle a mesma importancia e non como mero espectáculo. Imaxinemos que desta maneira quitamos esa tridimensionalidad a unha película arraigada. Si nese momento xurdisen dificultades para entender a película ou para seguir a historia, entón é cando este sistema será válido e quedará definitivamente entre nós. Entón diremos: 3D? Si, grazas!