Tras o golpe de estado en Ucraína, os ucraínos de esquerda e os "seareiros rusos" han tentado identificar o novo poder co nazismo. Teñen á súa disposición moitas probas para apoiar esta acusación. Ante esta incómoda realidade, Occidente fixo o "esquecemento" de que o Parlamento Europeo condenou en decembro de 2012 ao partido de extrema dereita Svoboda, e ten claro que o de Ucraína non é unha guerra ideolóxica, xa que, como demostrou a miúdo, pode utilizar ideoloxías opostas para defender e propagar os seus intereses imperialistas. Por iso, chama a atención as discusións ideolóxicas xurdidas entre as esquerdas e os esquerdistas co obxectivo de tapar varias prioridades xeopolíticas. Si imaxinásemos os dous extremos do continuum de debate, temos por unha banda aos que, atraídos polos símbolos soviéticos, ven unificadas loitas antiimperialistas, antifascistas e socialistas na rexión de Donbass, e polo outro, aos que non queren ver máis que a garra do nacionalismo ruso de extrema dereita desde o centrismo occidental imperialista. Estes últimos, cos modestos resultados dos partidos de extrema dereita nas eleccións de Ucraína, reforzaron os seus argumentos dicindo que no bando de Kiev a extrema dereita non é hexemónica e que hai moitos sectores de extrema dereita loitando polas Repúblicas Populares de Donbass.

É curioso que si temos en conta esta acusación, este tipo de consideracións non se fan nas loitas de liberación nacional sobre Hamás ou sobre a presenza de extrema dereita en Palestina. Os que teñen a mesma ideoloxía no eixo esquerda-dereita poden pelexar entre si si hai un choque entre os seus países. A extrema dereita rusa está dividida na crise de Ucraína, algúns se mostraron a favor de Donbass primando a defensa da patria, mentres que outros se mostran a favor do Estado ucraíno primando a ideoloxía. A extrema dereita ucraína é máis fácil, a coherencia ideolóxica e abertzale únense na guerra contra Donbass, non hai división.

Doutra banda, o argumento dos resultados electorais é moi controvertido porque os partidos de extrema dereita asumiron parte do programa e incluíron aos candidatos fascistas nas listas. Outra proba desa proximidade son os resultados. Os electores dispoñen de dous votos, un para o sistema proporcional e outro para a elección dun representante de distrito cun só nome. Os partidos de extrema dereita gañaron sete circunscricións, polo que algúns votantes votaron aos partidos "ordinarios" e aos de extrema dereita ao mesmo tempo. A isto pódese engadir a moción presentada recentemente por Rusia na ONU contra o nazismo, o racismo e a apología da xenofobia. A maioría dos países do mundo apoiaron a proposta, só houbo tres votos en contra: Ucraína, Estados Unidos e Canadá. Os países da OTAN e os que controla esa organización abstivéronse.

Na crise de Ucraína, a ideoloxía ten sobre todo unha función decorativa nunha loita nacionalista e imperialista (o novo goberno ten tres ministros estranxeiros). Por unha banda, os símbolos soviéticos son para a maioría unha mera expresión da fraternidad nacionalista dos eslavos orientais; doutra banda, a simboloxía relacionada co nazismo é para a maioría unha mera expresión do nacionalismo ucraíno étnico. Iso non quere dicir que os valores que transmite cada un non sexan moi diferentes. Con todo, o importante non é o debate ideolóxico, senón o atentado contra a democracia (golpe de estado e guerra de Kiev contra a autodeterminación interna e externa) e as violacións dos dereitos humanos.