A Rede Vasca de Ciencia, Tecnoloxía e Innovación (Saretek) inaugurouse en 1997. Saret está formada por preto de 200 asociacións e entidades agrupadas nunha ducia de grupos. O que comezou como un reto fai 17 anos conseguiu enraizarse na industria vasca, e si este último resistiu na actual crise, en parte foi grazas aos traballos de investigación dos membros de Saretek. É máis, resúltanos moi difícil entender a economía vasca actual sen a achega de Saretek.

O camiño percorrido por Saretek iniciouse practicamente desde cero, polo que a aposta foi practicamente cega tanto para a administración que debía achegar os recursos económicos como para as persoas e entidades que se incorporaron a esta estrutura. O Goberno Vasco ha vindo actuando nos últimos tempos na necesidade de analizar e medir a traxectoria de Saretek. O resultado foi o borrador dun novo decreto que renovará os obxectivos e modos de funcionamento de Saretek para o ano 2020.

O borrador de devandito decreto atópase sobre as mesas dos centros de investigación, e non pode negarse que xerou inquietude e nerviosismo aos axentes. Os obxectivos estratéxicos e organizativos (persoal, publicacións, patentes…) establecidos para 2020 parecen estar baseados fundamentalmente nas liñas xerais expostas por Europa, e desta maneira, polo momento non van existir referencias ás características lingüísticas e culturais do País Vasco. Doutra banda, con máis do 90% de pequenas e medianas empresas na industria local, a moitas lles será moi difícil cumprir cos requisitos organizativos.

Eu tamén estou de acordo coa necesidade de actualizar a estrutura institucional de Saretek, así como mellorar a transferencia de investigacións ás empresas, pero isto débese facer tendo en conta as características de cada país. Ao final do proceso no que nos atopamos, varias entidades quedarán fóra de xogo e crearanse novas á vez, considéroo normal. Pero no ano 2020, cando se fai a foto corporativa de Saretek, quero ver a base real da marca Basque Country, as raíces de aquí, non calquera cousa. E para iso, non se me ocorre mellor camiño que discutir ao redor dunha ou varias mesas e acordar algúns puntos.

Son tempos de nerviosismo para todos os axentes da investigación, e espero que tamén os da administración sintan o seu malestar, non o recoñezan todo como certo e que hai que impor.