Escribiuse moito máis sobre o BRUNETE MEDIÁTICO nos medios vascos, e os seus soldados tamén escribiron moito máis sobre cuestións vascas. Con todo, o cesamento da actividade armada de ETA en 2011 deixou, en parte, sen comida vasca. Só en parte, porque ETA segue viva; para a maioría deles, ademais, ETA e EH Bildu son similares. Tamén están os presos. a vítima, Separatismo... Pero, ademais, teñen maiores ameazas máis aló das terras vascas. Por unha banda, en Cataluña, e por outro, en casa, con Podemos.

Cada vez son menos atendidos por un ámbito cada vez máis amplo da sociedade vasca, pero no grupo de medios máis importante da mesma seguen sendo firmas significativas. Por primeira vez desde hai moito tempo, volvín a vista cara a eles, para ver que din. Ás veces de todo e de forma contraditoria, pero en base a uns principios uniformes: A Constitución do 78, a unidade e a lei de España, que, si é necesario, hai que defender con forza.

A forza do Estado. Ao ex jeltzale Joseba Arregi gústalle especialmente lembrar que na base do Estado está o uso da violencia lexítima e con iso acabouse con ETA e non co diálogo: “En contraposición á loita policial, sen recorrer ao que se chama falsamente ‘política’, sen recorrer á negociación e ás conversacións elegantes, sen renderse, en realidade, porque iso é o que hai detrás deses termos que tan ben fan ao oído cando a eles opónselles a entrada en vigor da lei. Sen desesperarse, ETA imponse sen necesidade de diálogo e negociación” (O Correo, 08-12-2014).

ETA gañou. Con todo, o escritor santanderino Jesús Lainz non está de acordo: "ETA non abandonou a súa actividade asasina por arrepentimento ou sometemento, senón porque se deu conta de que non é rendible, porque non conta co apoio social dunha época. Ademais, xa non ten necesidade de ameazar aos empresarios porque hoxe en día está nas institucións e utiliza impostos reais, moito máis grandes e de fácil acceso (...). ETA non fracasou. Todo o contrario: conseguiu incrementar o nacionalismo, máis concesións, como a imposición lingüística ou o uso da educación para o adoctrinamiento” (Liberdade Dixital, 11-12-2014).

E quere durar. Florencio Dominguez sempre bebe de fontes policiais: "A autodisolución é máis fácil do que parece, se hai vontade para iso, e iso é o que ETA non ten, porque xa decidiu nos seus debates internos que non se vai a disolver. A pesar de renunciar á violencia, quere manterse como organización. ETA e un nutrido grupo de persoas a nivel internacional traballan para pór en escena o modelo de desarmamento que segue o modelo da IRA; e aínda que pasaron 16 anos desde a firma dos acordos de Venres Santo, este grupo aínda non se disolveu” (O Correo, 14-12-2014).

Están á espera de que se celebre o xuízo por Otegi. Jaime Mayor Oreja avisa da chegada do catalán á sociedade vasca. “Xa non estamos na autonomía nin na autodeterminación, senón na ruptura. Cataluña está á vangarda, pero en Euskal Herria están á espera de que Otegi saia do cárcere, e iso vai pasar entre as eleccións municipais e autonómicas. Non é un mal trato do Goberno de España, é a xenética do nacionalismo. Non se trata de coincidir con Mais ou co PNV: ata que non se entenda que non lles salgue gratis, eles non sairán da ruptura. E ata que os españois entendan que necesitamos unha maioría moi forte para facerlle fronte” (ABC, 13-12-2014).

Poden gañar. Isabel San Sebastián tampouco pode faltar nesta lectura. Foi un dos máis exixentes e duros dos clásicos. Sen mencionar a importancia de sementar o medo en España porque, se non, gañarán Podemos e ETA: “Podemos e Amaiur/Bildu/Batasuna/ETA (todos son iguais) comparten desexos e compiten no mesmo marco electoral.Trátase dun espazo en crecemento, no que os opositores non aparecen cada vez máis buxán á política, e que garda a chave do poder de Euskal Herria e Navarra, e onde comezou o ataque que agora estalou en Cataluña. (...) E si no campo das ideas ninguén as frea, se non chamamos as cousas polo seu nome, nada impedirá a súa vitoria” (ABC, 14-12-2014).

O cheiro a naftalina é penetrante. Trátase dun discurso que aínda vive nos medios máis potentes, pero que practicamente desapareceu na sociedade vasca. É a decadencia do réxime do 78.