Ultimamente, e debido ao mal tempo, tiven a oportunidade de ver por televisión dúas ou tres western, todos malos. Excelentes, é dicir, para gozar en casa da práctica deportiva diaria en bicicleta de parada cando non haxa ambiente no exterior. Ao andar, pasa como un raio en bicicleta unha hora. Pero na inmóbil hai algo de eternidade e algo de media.

Hoxe en día, con tantas cadeas de televisión, pódese atopar un western en calquera momento, independentemente do día e a hora. Afortunadamente, moitos deles son da serie B, deses que non só son paisaxes, senón tamén actores e sentimentos. Son moitas e variadas as vantaxes deste tipo de películas, pero aquí só vou mencionar dous, deixando ao carón as que non veñen ao tema que estamos a facer.

Por unha banda, aínda que pílleche a unha hora de empezar, desde a primeiro fotograma xa sabes o que vai pasar (quen vai morrer, con quen se vai a casar...); pola contra, o mundo da película é ordenado e ordenado, e ademais sempre gañan os raparigos. Por outra banda, como todo é tan cartonazo, a película estáseche volvendo continuamente á beira lembrando que a ficción é unha mera aparencia, por iso as conversacións, as puñadas e os tiroteos son portátiles, porque non teñen ningunha intención de imaxinar o real.

Pero se fas un programa dunha hora de duración de face á televisión, tamén terás que soportar outras conversacións, ataques e tiros, que si son terribles, como para que digas “parlotear” á bicicleta e espérteche a paixón de escapar ao galope. Desgraciadamente, a bicicleta dentro da casa é máis lenta que o cabalo do malvado: aínda que se mova, queda aí, sen moverse, e vostede terá que tragar todo o disparo que chaman “pausa publicitaria”.

A outra vez contei 26 tiros nunha soa pausa da película. Por máis que se che escape unha, non podes adiviñar de onde che vai a vir. É evidente que son eles os que se ocupan de ti, porque no albo do zuketa trátanche con insolencia, contigo, para ti, por ti. Ás veces, con todo, aparecen uns raparigos moi fecheiros, homes e mulleres, que se comportan coma se non estivesen contigo, que, con actitudes apaixonadas e xestos obscenos, rumorean entre eles perfumes perfumados, en inglés ou en francés fastidiosos. Son moitas, e o seu perfume basta para que o Nadal se converta en fedor. No resto, hai de todo: auga de colonia para nenos pequenos, turrón máxico, xoguetes sofisticados, ungüento para engúrralas, unha dentadura admirablemente pegañenta...

E, como non, graves demandas de axuda para o terceiro mundo. Tres no momento en que digo. Non se mesturan sucesivamente, senón que se mesturan coas dentaduras de turrón, xoguete de perfumes, nunha harmonía austera. Unha riqueza superflua e unha miseria subxacente. Os nenos que representan a miseria teñen nome propio (John, Henry...). ). Pídesenos 10 ó 12 euros ao mes para cada un deste tres anuncios; no caso de Henry, para que non termine os primeiros aniversarios.

A marca que adoitaba ofrecer Kolore Batuak agora ofrécenos Soños Unidos. Non creo que se acorde dos soños de landras de nenos famentos como John e Henry, senón dos soños de mentiras de pobos satisfeitos como o noso.

O intervalo de anuncios terminou, e grazas: as cousas vólvense a pór en orde e ti vasche, pedaleando con falsos soños, lento, cara a un falso Happy End.