Si alguén me di por unanimidade que é demócrata, póñome en garda. Porque cos anos aprendín que o que di que se considera demócrata, si non cínico, cre que é consciente da verdade, e que, de aí, o seguinte paso será tentar impor a súa condición demócrata a todos os demais.

A tendencia dun colectivo a impor o propio aos demais non é a actual. De feito, ao longo da historia, as elites tiveron diferentes formas de lexitimar a súa imposición, tanto o carisma do líder, como a forza dos costumes, ou un exército invencible. Sempre na base, forza violenta.

Os ilustrados liberais, no século XVIII, idearon un novo concepto para protexer o poder da elite burguesa da época: a lei. Os líderes, os costumes e os exércitos facíannos aparecer como obrigados e ameazadores, e o que a lei ordena cada un a si mesmo e o que todos impómonos a nós mesmos. Como consecuencia social daquela autonomía moral teorizada por Kant.

Trátase dun gran paso adiante para protexer ao individuo e a convivencia entre eles. Todos queremos ser moralmente autónomos, e aí, os ideólogos polas elites opresoras que nos deixaron encadeados nunha lei suposta e eterna, querendo ser soberanos, sometéronnos a eles mesmos.

Nese sentido, ouzo aos demócratas beneméritos facer un eloxio da lei, da que se fixo entre todos, da que todos estamos obrigados, da abstracción inmutable que asegura a paz entre todos. E como a paz, a xustiza, a liberdade ou a validez dos dereitos, a democracia en si mesma, perdendo o sentido da palabra, baséase no cumprimento da lei, convertendo aos cidadáns nun sistema político opresor para o seu sometemento.

A lei é o medio que utiliza a elite para manterse nesta situación. O imperio da lei é tan impoñente como outras formas de legitimación, pero máis forte, abstracto, invisible. Como crenzas profundas e xordas, fannos interiorizarse e resúltanos difícil distinguir: sentimos libres e a lei, un deber natural.

Vénme á cabeza que aqueles que se definen demócratas son fascistas. Temos moitos exemplos de que estes demócratas son persoas perigosas, por unha banda porque se recoñecen politicamente como excelentes, e porque eticamente senten superiores aos demais, a verdade e, por tanto, o ben platónico cristián (aínda que sexa ateo), porque saben o que é.

Atreveranse os cataláns a romper a lei en nome da democracia despois do 9 de novembro, coa forza violenta en mans dos demócratas?