A historia que nos ofrece Iñaki Zubeldia divídese en dous momentos, o primeiro e o máis importante, nunha tarde, e o segundo, é unha festa por mor dese primeiro día. Neste sentido, o libro parte do que pasou na escola Estibalitzi, e despois de que a nena se pasase moi mal a noite, despois de durmir pouco, vaise á escola e alí queimouse os dormitorios, e é tan cansa e somnolenta que a nena queda durmida no baño: “A carga do soño era tan pesada que cando quedou sentado a pobre chica quedou durmida (…) mergullouna nun soño profundo, pesado. O seu alento acougouse e durmiu como a cama máis doce do mundo”. Estibalitz quedou encerrado na escola e nela só hai o papagaio Panfilo que entrou o director no seu despacho e pola xanela; ou iso creen polo menos eles. Por sorpresa, situacións especiais, algunha desorde, bombeiros e mesmo ertzainas entrarán á escola e darán un final feliz á desaparición de Estibalitz. Despois celebrarase en casa da nena unha pequena festa na que os amigos da escola, preocupados pola nena, celebrarán un feliz final cunha festa na que tamén o alcalde asistirá á fogueira de San Juan, unha preciosa homenaxe aos bombeiros, a Estibalitz e, como non, ao mollo Panfilo: “Os nenos pequenos quixeron bailar con eles. A celebración nocturna que comezaba lembrando os encantos da escola converteuse nunha festa de ilusión. As familias de Astrabudua e especialmente as máis pequenas non esquecerán enseguida aquela noite máxica e misteriosa na que se produciu o incendio de San Juan.”

O conto A escola encantada lese con bastante facilidade, as actividades e as conversacións son os elementos principais do relato e, nese sentido, dan fluidez ao texto e o bo coñecemento e uso do rexistro que Zubeldia mostrou desde hai tempo. Con todo, ao final, o relato apenas ten conversación, a descrición é o que máis importa e o lector ten a sensación de que se repite unha e outra vez, o que agrava un pouco a lectura.

Trátase dun relato construído ao redor dun feito simple e, ao mesmo tempo, humorístico, polo que a historia dunha escola que parece encantada. O que se le rápido e a gusto. E as imaxes en cor de Estibalitz Jalón completan o conto. O traballo do mozo ilustrador é extraordinario, xa que nesta ocasión tamén nos explica o estilo propio que mostrou nos seus anteriores traballos, inventándose co ton do conto e embelecendo a historia.