A Asociación de Grandes Empresas do Estado Español, o Consello de Empresas para a Competitividade, acaba de entrar con forza no debate político coa publicación do informe España 2018. O obxectivo do informe é tentar corrixir o maior problema que ten a sociedade, a escasa posibilidade de reducir de forma drástica o paro. O informe, que non suxire medidas concretas para estimular o crecemento e o emprego, si presenta estratexias económicas a medio prazo para incentivar a rendibilidade e a creación de emprego. É sabido que as 18 grandes empresas do IBEX inciden na estratexia económica do Estado, pero esta vez a publicación das súas propias receitas trouxo dúas realidades sobre a mesa. A primeira, a elite oligárquica do Estado recoñece implicitamente que o plan de austeridade posto en marcha até agora polo Goberno central foi un fracaso e que o empeoramento da situación social e económica esixe medidas urxentes. En segundo lugar, ante derívaa do goberno do pp, as grandes empresas toman a función de dar resposta á emerxencia. Por tanto, a Gran Recesión trouxo unha dobre negación da política: desde fóra a Unión Europea establece os criterios da política económica e desde dentro ten a tentación de gobernar directamente os poderes económicos.

Si non se recoñece que o peso da débeda causou escaseza de demanda ou exceso de capacidade de produción, queda festa para poder dar a volta á recesión. Con todo, as propostas do informe céntranse nas políticas da oferta, é dicir, a cabeza dos mesmos. Examinemos algúns deles. A credibilidade da serie de propostas que o Informe fai para crear 2,3 millóns de empregos até 2018 é case nula, máis aló de onde vén. Por exemplo, para loitar contra o paro, pídese actuar contra a economía mergullada. Sería unha boa actuación se previse medidas contra os paraísos fiscais e fraude fiscal ás grandes empresas, pero non se menciona. É coñecido que moitas destas 18 empresas utilizan paraísos fiscais e outros medios de evasión para eludir os impostos. A reivindicación vén de onde vén e é evidente a falta de lexitimidade.

Entre as propostas das grandes empresas tamén se atopa o aumento do tamaño medio das empresas. Con todo, as empresas máis grandes do Estado español foron as que máis emprego destruíron nos últimos anos, concretamente as grandes empresas do IBEX 35 eliminaron máis de 200.000 empregos nos últimos tres anos. Por tanto, un aumento de tamaño pode provocar unha perda de emprego e non o contrario. Doutra banda, o informe reflicte a responsabilidade sobre a conta pública, pero prefire unha maior redución do gasto público e, con iso, o emprego público, por suposto. Aquí tamén é evidente a deslegitimación, xa que as grandes empresas pagan a Facenda de media o 3,5% dos seus beneficios cando pagan, e ademais están a recorrer constantemente ás normas fiscais para aplicar como dedución os beneficios que perciben ou obteñen fóra do Estado.

O catálogo é máis extenso, pero para terminar hai que mencionar outro buraco negro do informe: a reivindicación de flexibilizar aínda máis o mercado laboral, cando a propia OCDE demostra que unha maior flexibilidade non garante a creación de máis postos de traballo. En resumo, as medidas non achegan novidades e supoñen un esforzo por rebaixar os custos e elevar a rendibilidade das grandes empresas.