Haberá quen non o crea, pero en Hego Euskal Herria tamén hai pobreza, desigualdade e exclusión. Non só entre os inmigrantes que se atopan neste país, senón tamén entre os que nacen nel. A enquisa de Pobreza e Desigualdades de 2014 publicada nestes días sinala que a pobreza afecto ao 5,9% da poboación da CAV. Máis de 127.000 persoas viven “sen cobertura suficiente para cubrir as necesidades básicas”. Os datos de Navarra e Iparralde non están dispoñibles, pero son similares. En Hego Euskal Herria hai 217.841 persoas en paro (16,39%), das cales preto de 120.000 non teñen dereito a prestación algunha. O Goberno de España xa ten un plan para o desempregado de longa duración que ten aos seus familiares ao seu cargo: un ano despois de esgotar todas as prestacións, concédelle unha subvención de 400 euros durante seis meses. Pola contra, os desempregados que non teñan aos seus familiares ao seu cargo non teñen dereito a recibir esta axuda. Así, non hai loita contra a pobreza.

Os gobernos de Navarra e da CAV non poden mirar cara a outro lado, teñen que crear un sistema propio de protección social. E pódeno facer, porque é complementario doutra política económica que mantén o emprego e elimine a pobreza e a exclusión social. Nas súas mans está, por exemplo, redistribuír a riqueza, aplicando unha política fiscal para subir os impostos a quen máis teñen. Nas súas mans está acabar cos privilexios que teñen as empresas e sociedades, perseguir fraudes e paraísos fiscais, e publicar os nomes dos defraudadores. Se hai diñeiro para campos de fútbol e equipos de baloncesto, se hai diñeiro para as obras dos ferrocarrís que non teñen parada, aínda debería haber máis diñeiro para crear un sistema social propio que permita vivir dignamente a todos os habitantes do noso pobo; un sistema que nos afaste da pobreza, da desigualdade e da exclusión social.