O pasado 1 de novembro estreouse a obra de teatro Arrastoak, do Laboratorio Dejabu Panpin, na localidade labortana de HARRI Xuri. Nos próximos meses, as actuacións serán practicamente todos os fins de semana, e ante a estrea en Luhuso –con máis de 200 persoas–, o grupo que forma parte da plataforma ArteDrama ten garantida a boa acollida da nova obra.

O grupo de teatro de Orereta proponnos unha viaxe emocional. Da memoria, das historias silenciadas polos conflitos do pasado, dos fíos que unen ás xeracións, da importancia de expor preguntas. Narrazioa nagusi, a obra conta a historia de Lur, a protagonista, unha moza que non coñeceu á súa nai, cando esta aparece morta e busca respostas. Lur terá que enfrontarse ás súas pantasmas.

A obra, escrita por Oier Guillan, baséase nun proceso creativo colectivo. Os amigos de Dejabu saíron de cero, lendo libros sobre o tema, vendo películas e recollendo material sobre o tema.

Do mesmo xeito que nOs nosos camiños perdidos ou en Cinzas, a acción dramática desenvólvese nunha escena escura e sutil. Uns poucos elementos axudarán.

Ainara Gurrutxaga, actriz e fundadora de Dejabu, foi a encargada de dar resposta ás nosas preguntas.

Como xurdiu Arrastoak?

Por unha banda, desde a necesidade de falar dun tema, pero por outro, desde a necesidade de dar un paso estético. Ambas as liñas están na base do noso traballo. Non empezamos por un texto concreto ou sabendo onde van as cousas. Somos moi experimentais. Esteticamente queriamos facer outro tipo de traballo, mesturando realidade e soño, traballar ao redor dese ambiente de ilusión e como levalo á táboa dunha maneira determinada. Traballamos moito improvisando, lemos libros sobre este tema, vemos películas, escoitamos música e, sobre todo, preguntamos á xente da nosa contorna sobre o tema. E que é esa maxia, empezan a preguntar e moitos se unen á historia.

A obra é narrativa e conta unha historia. Como se compaxina a realidade co ambiente de soño ao que se refire?

Benefícianos ter unha liña narrativa clara, permíteche ir máis aló, ir cara a cousas máis surrealistas ou, neste caso, a ese ambiente de ilusión.

Con todo, o teatro é en si mesmo unha acción poética, unha expresión que che leva máis aló da realidade. Esa poética dá á obra outra profundidade. Cando tomas, sintetizas e transformas a realidade, aí aparece a arte, neste caso o teatro. A nosa intención é que o espectador non saia tal e como entrou no teatro. Iso gustaríanos.

O texto foi escrito por Oier Guillan, pero unha das características de Dejabu é a creación colectiva.

Nós sempre traballamos en equipo, é dicir, somos actores, pero implicámonos plenamente na dirección, na creación de personaxes e no resto. Rodeámonos de moitos colaboradores, pero o noso proceso é totalmente colectivo e participativo. Do mesmo xeito que o dramaturgo, o músico ou o deseñador de vestiarios mestúranse neste proceso creativo connosco. Somos un colectivo, e facémolo a medida que desenvolvemos os traballos, ofrecendo material, desfacéndoo ou volvendo crealo.

Con todo, na escena hai moi poucos elementos.

Esta é unha dos nosos acenos de identidade, de momento. Tentamos buscar o espazo máis buxán posible, iso benefícianos. Para que o espectador cumpra cos seus ollos e a súa imaxinación ese baleiro, para que a representación sexa unha experiencia colectiva, porque o público tamén forma parte dela.

Pistas

Grupo de teatro: Laboratorio Dejabu Panpin.

Texto: Oier Guillan e Dejabu Panpin Lab.

Interpretes: Urko Redondo, Miren Alkala, Iñigo Aranbarri, Ainara Gurrutxaga.

Data e hora: Gazteszena de Donostia-San Sebastián (22 e 23 de novembro), Arriola de Elorrio (28 de novembro), Kultur Leioa de Leioa (29 de novembro), Harri Xuri de Luhuso (1 de decembro), Alhóndiga de Bilbao (3 de decembro).