“A nosa é unha lingua milenaria, cun futuro prometedor. Os falantes, pola súa banda, debemos defender a nosa lingua sen complexos e utilizala en todos os ámbitos e situacións da vida. Grazas á nosa lingua, compartimos emocións, coñecementos e vivencias; a lingua é o que nos une, o vínculo entre nós. Hai unha lingua máis grande que a nosa, pero a nós correspóndenos coidar, fortalecer e difundir a nosa”.

As razóns que se mencionan no parágrafo anterior resúltannos familiares, claras e sinxelas ás persoas que vivimos no mundo vasco. Eu polo menos asómbrome (aínda!) cando baixo este discurso dicir nun dos extremos que hai unha visión obsoleta da linguaxe. Ademais de anticuado, tamén é perigoso e sospeitoso. Ao ouvilas, o meu ánimo saltou cara a min, cheo de cólera. Desgraciadamente, con frecuencia. Yolanda Barcina foi a encargada de dicir este tipo de bobadas baratas. Pero, bo, sempre un paxaro da cabeza dun paxaro, e o paxaro non daría ningunha dor... si non tivese autoridade. Ouvimos cousas peores e a min desbásteme especialmente. O escritor, filósofo e antropólogo Mikel Azurmendi, respondeu que lle preguntaron que pasaría si o eúscaro desaparecese, “nada, falando en castelán ou en francés viviriamos igual”. O de Azurmendi, eu téñoo claro, non é cuestión de paxaros, porque investigou como poucos a particular concepción do mundo que leva consigo o eúscaro, que se perdería para sempre si perdese o eúscaro. E iso, como sabe Mikel, sería un desastre, non só para nós, senón tamén para o mundo.

Quizá xa che deches conta, lector, de que che enganei, porque as razóns do primeiro parágrafo deste artigo non se refiren a unha desas reunións xiratorias moi habituais no mundo do eúscaro, senón á presentación, aínda máis pomposa, dun encontro da xira de español que este ano se celebra por cuarta vez.

Este parágrafo, no que está, non foi dito ou escrito por ninguén, senón que foi creado por min, ou máis ben, por min. Non engadín nada meu: os que aparecen alí son todos os que se expresan na presentación dos encontros. A miña única obra creativa foi substituír o “español” polo “noso”.

O título destes encontros ten: Futuro en Español. Non se sabe cal é o verbo que deu a elipsis, pero é que se trata de chegar ao poder...

A propiedade intelectual das frases corresponde aos intelectuais que interviñeron na presentación. José Ignacio Wert, ministro (aínda!) Don Enrique de Ybarra, Presidente da Fundación Vocento. Xente nada sospeitosa, no fondo. Eu mesmo, vounos a citar como garantía do discurso a favor do eúscaro, en lugar de Mitxelena, Txillardegi, etc. Teño que ser respectuoso co lindo!

A confesalo todo, hai unha razón empregada polos excelentes oradores que non incluín no parágrafo inicial. Mencionaron dúas razóns para ser optimistas sobre o futuro do español. Unha, que é unha lingua milenaria. Como o eúscaro. Outro, literalmente, que “o español non ten inimigos”. Como o eúscaro?