Delicado, suxestivo, cheo de detalles, extraordinario: A película LOREAK, de Jon Garaño e Joxe Mari Goenaga, estréase esta semana e poderás amortizar cada un dos mínimos da entrada se vas ao cine.

Tampouco entrou na Sección Oficial do Festival de Cine de San Sebastián, disipando as dúbidas dos máis escépticos. A película con lecturas de moi diversos niveis é unha das mellores cousas que vimos este ano.

Ane comezará a recoller flores todas as semanas e non saberá quen as envía. Con este sinxelo punto de partida, e utilizando elementos cotiáns, crearon unha película que dá que pensar das relacións de parella e de familia, da memoria e do duelo, cunha formulación realista pero con pequenas rupturas do cotián.

As flores estruturan o relato, adquiren un carácter polisémico, ás veces provocando a curiosidade dos personaxes, ás veces a sensación de perigo e sempre a escusa para que a historia prospere. A utilización deste tipo de recursos pode obrigar a certas situacións, pero non é o caso: todo vai tan suave como eses deliciosos zoom lento que ten a película.

Nalgúns momentos os planos que tocan o precisismo ofrecen ao espectador unha experiencia estética naïf. Unha actitude estética que chegou até a medida da xustificación narrativa, sen excesos, e nesta película como case todas as cousas, o equilibrio é o predominante no tratamento da imaxe.

Si teño algunha vara (xa puxemos máis flores que as da película) Egoitz Lasa e Itziar Ituño nalgúns diálogos non me pareceron suficientemente cribles.

Polo demais, os personaxes están ben estruturados, fan evolucións interesantes pasando o peso da película dun lado a outro e toda a historia preséntase tan ben envolta como os finais de lirio que veremos na pantalla.

As que quedamos coa sensación de descubrir a dous directores a ter en conta despois de velo en 80 días, percibimos neste Loreak o segundo paso firme dunha ruta que esperamos que sexa longa e frutífera.