Co inicio da sublevación contra o goberno autoritario de Bashar Ao-Asad en Siria en 2011 (Primavera de Siria), os kurdos sirios colaboraron inicialmente coa oposición. Con todo, aclarouse enseguida que nin a oposición aceptaría a identidade nacional dos kurdos. Así, no medio da guerra civil siria, os kurdos decidiron tomar o seu propio camiño e, ante esa falta de gobernabilidade, reivindicaron a autonomía do territorio kurdo. Así naceu Rojava (en kurdo significa oeste, porque antes era o Oeste de todo o Kurdistán) e reivindican o 19 de xullo de 2012 como o inicio da revolución social que alí se produciu.

A partir dese 19 de xullo, as milicias YPG (milicias de Protección Civil) e YPJ (formadas exclusivamente por mulleres) defenden a zona. Doutra banda, a organización do territorio foi asumida por membros da PYD (Partido da Unidade Democrática) e, de acordo cos principios do Confederalismo Democrático propostos polo líder kurdo, Abdullah Öcalan, puxeron en marcha un proceso construtivo baseado na democracia directa. Así, aínda que sucedeu gradualmente, no ámbito de Rojava produciuse un proceso revolucionario: baixar o poder directo até as asembleas de pobos e barrios, pór en marcha un sistema baseado na economía comunitaria, construír cooperativas, pór en marcha un sistema educativo baseado no kurdo e os valores liberadores, estender os grupos feministas que impulsaron o empoderamiento das mulleres, favorecer a convivencia de todas as minorías relixiosas e etnias do territorio, ademais dos kurdos.

A Asemblea Constituínte de Rojava, representada por mulleres como Asya Abdullah e un home como Salih Müslim, é a portavoz oficial da revolución, pero, en definitiva, o pobo conseguiu a súa propia autoorganización, a soberanía absoluta. Sen dúbida, en Rojava produciuse un proceso de liberación social, de xénero, e tamén de perspectiva nacional. Algún escéptico pensará: “Non é posible, será para menos, porque ouvimos pouco de el!”. Pois si, os ollos dos occidentais, nese pequeno tramo do Kurdistán, fixeron unha revolución.

Sitio do Estado Islámico (EI)

Desde o 19 de xullo de 2012, o Estado islámico (EI) non cesou de atacar a Rojava no seu intento. Hai tempo que os kurdos reclamaban a Occidente atención e axuda, pero só o silencio volveulles ás mans. Desde o 15 de setembro, EI asediou completamente a cidade de Kobanêk. Para redactar estas liñas, os membros do EiTB lograron entrar na cidade provocando máis de 662 falecidos, máis de 200.000 refuxiados, centos de mulleres violadas e, en definitiva, unha masacre contra a humanidade, segundo datos do Observatorio Sirio de Dereitos Humanos. Os milicianos de YPG e YPJ deciden loitar. Pero hai que dicir que estas milicias non están compostas unicamente de “guerrilleiros preparados”. Aínda que nun primeiro momento estaban formados por guerrilleiros que baixaran das montañas de Qandill, co comezo do ataque os cidadáns tomaron as armas. De adolescentes cuxas costas e barbas apenas creceron, a vellos que xa cumpriron o sesenta anos. Na primeira liña están todas as idades, pero destaca sobre todo a participación das mulleres.

O Confederalismo Democrático está baseado nos principios do feminismo e o movemento de mulleres do Kurdistán xa percorreu un longo camiño. Por iso, a pesar de que as fotos destas guerrilleiras que chegaron aos ollos de Occidente durante estas semanas parecéronnos unha novidade – até converternos case en fetiches –, as mulleres kurdas levan décadas loitando polo seu país e pola liberación de xénero. A revolución de Rojava é absolutamente feminista, e isto é de destacar, xa que se fixeron demasiadas revolucións ao longo da historia, liberando demasiado pouco ás mulleres. Bo, pois pasou nun país árabe; a próxima vez que falemos do veo, pensarémolo dúas veces?

Responsabilidade Oeste(carencia)

Está lonxe no Kurdistán, pero polo menos os políticos que nos representan tiveron unha intervención directa no conflito. O propio Noam Chomsky dixo que o Estado islámico foi creado por Estados Unidos, ben directamente ou a través de Qatar e Arabia Saudi, achegando diñeiro e armas. É coñecida a influencia das potencias occidentais na creación do EI, pero unha vez que foron responsables do problema, apenas interviñeron para frear o caos posterior. O presidente de Turquía, Recep T. Erdogan lembrou que recentemente o PKK e ISIS son "exactamente igual de terroristas", engadiu. Pero, por dicir que son iguais, o goberno turco colabora activa e conscientemente con EI: constrúe uns túneles para sanar aos membros feridos do EI nos hospitais turcos e quedou probado que foron provistos de armas. Aos cidadáns kurdos? Pechóuselles a fronteira para que non deixen entrar aos refuxiados en Turquía e, de paso, para impedir o paso aos kurdos que queren cruzar Kobanêra. Ademais, esta semana leváronse a cabo iniciativas en solidariedade por toda Europa e as mobilizacións no Kurdistán e en Turquía acabaron coa vida de máis de 40 persoas kurdas. Ver morrer aos kurdos en Turquía non é novo, pero lembremos que é parte do proceso de paz acordado co PKK desde 2013 e que, por outra banda, Turquía é membro da OTAN. Segundo Firatnews, ao redor de 4.000 presos políticos de 92 centros penais de Turquía declaráronse en folga de fame a semana pasada, co obxectivo de denunciar a colaboración entre o goberno turco e o EI.

A diferenza do caso de Rojava, en agosto, no monte Sinjar (Kurdistán iraquí), fronte á ofensiva do Estado islámico, EE. Occidente ofreceu unha axuda directa aos kurdos iraquís, ao considerar que "eles estaban no camiño da paz". Pola contra, os kurdos sirios, que teñen un vínculo ideolóxico co PKK, son terroristas a ollos de Occidente. Ambos, o mesmo inimigo, teñen como obxectivo acabar co fundamentalismo do EI, pero Occidente volveu a pór os intereses económicos por encima das vidas das persoas; o kurdo neoliberal iraquí axudou e deixou morrer aos kurdos sirios que practican a soberanía. Ademais do xenocidio e a masacre humanitaria, en Kobanên tamén están a asasinar un proxecto político. O fanatismo quere enterrar a cidade e aos países capitalistas de Occidente que levan tatuada a “tendencia ao expansionismo” no ADN vénlles ben para que desapareza a revolución de Rojava.

Os analistas políticos e autoridades prevían que Kobanog ía caer en menos dunha semana. Pasou un mes e a resistencia continúa. Nos últimos días, ademais, as milicias kurdas han feito retroceder a EI grazas á súa coraxe e ás bombas lanzadas pola coalición internacional. Os kurdos están a romper todas as lóxicas e as previsións, e dado que nos últimos días a coalición internacional parece que vai cambiar de postura, o vento pode axudarlles.Si a dignidade ten un refuxio, vive nos ollos desas mulleres e homes guerrilleiros. Ou quizá en tempos de guerra todas as ideas simplifícanse, e ante o inferno que EI quere impor, os kurdos non teñen máis remedio que enfrontarse á morte e vivir na resistencia. Kobanog podería ser a esperanza doutro mundo, pero desgraciadamente estanse condenando a este mundo.