Vostede exerce de médico nun pobo de Bretaña. Todo o mundo di que a partir de certa idade os homes teñen que chequear á próstata, como as mulleres teñen que chequear os seus peitos. Pero ti non estás de acordo. Por que?

Eu tamén pensaba iso, “hai que facer”. Así o fixen eu tamén durante dous anos, tocando a próstata cos dedos e si era duro envieino a medir o PSA. Pero logo puiden aprender do tema e pregunteime a min mesmo: “Pero de onde vén ese ‘facer’?”. Non vén das autoridades sanitarias francesas, senón dunha asociación de urólogos franceses, que parece que teñen as mans libres para iso, aínda que non están a demostrar o beneficio público deses recoñecementos, iso é o catastrófico.

Con todo, a xente está preocupada polo cancro e pensa: “Canto antes haxamos chequeado o cancro, antes curarémolo”.

En primeiro lugar hai que sinalar que o cancro de próstata é o que se desenvolve moi tarde. E a segunda é que si se busca un cancro e atópase e opera, os danos que se causan son tan grandes que os beneficios obtidos son case insignificantes. Primeiro están os riscos da propia operación, daquela os do tratamento, váiselle a quitar a próstata en parte ou en todo, e despois da operación poder volver producir o cancro… Para que serve buscar algo que non sabemos como curar despois? Non son o primeiro en falar disto, non fixen que se alce unha lebre. Se tomas estadísticas, para que un paciente cheque poida sobrevivir no mellor dos casos durante dous ou tres anos máis, afectaches a preto de 60 persoas con impotencia ou incontinencia, 200 sofren biopsias, infeccións de ouriños repetidas…

Si está de acordo co médico de familia, analiza o sangue, observa o nivel da PSA e “a cama, ti estás de arriba”, o médico aconséllalle que acuda ao urólogo e no libro menciona a engrenaxe que aí parte, que ten que facer biopsia… ti denuncias esa cadea.

É unha engrenaxe que che leva moitas veces á operación, ás radiacións ou á quimioterapia. E a grandes sufrimentos. Porque estas cousas non son á vez nulas. Este tema ten moito de psicolóxico. O médico, sexa familiar ou urólogo, non está obrigado polo interese económico. Non buscar un cancro é moi complicado para un médico. Eu son dos que pensan que non merece a pena buscar un cancro que non saibamos curar. En cambio, outros médicos pregúntanme: “Que vas facer entón?”. Faise duro renunciar aos recoñecementos, dicir que non merece a pena buscar un cancro se non sabemos si cúrase ou se cura mal. Co libro quero ir máis aló de non facer recoñecementos, o que quero pór en dúbida é si pódese masacrar á sociedade.

Cada ano opéranse a 22.000 persoas [en Francia]. Cantos deles son inútiles? Un estudo revela que se reduce lixeiramente a mortalidade entre os operados. O outro estudo, o americano, que aínda se está realizando entre 76.693 homes de entre 55 e 74 anos de idade, adianta que o recoñecemento non inflúe na taxa de mortalidade. E a sociedade gasta moito diñeiro niso, 5 millóns de probas de PSA por 22 euros, estamos en 100 millóns de euros…

Podemos dicir que temos un “prostate-business”?

Efectivamente, a máquina deuse tanta velocidade que agora é moi difícil de retroceder.