Ademais da rabia, o caso dos cartóns negros de Caixa Madrid demostra o profundo que é o pozo da corrupción española.E até onde acaba a situación é inimaxinable a día de hoxe. O mundo financeiro e o comercio permanente entre as autoridades dos centros de poder vese máis claro. Nos pagos dos cartóns negros, decenas de miles de euros en hoteis, festas, alcol, restaurantes, zapatos, touros, caza...Rodriguez Intre, Blesa, Santin, Spottorno, Rodríguez-Ponga... Son 27 do pp, 15 do PSOE, 5 de Ezker Batua, 11 sindicalistas... Entre todos, nesta operación de cartóns opacos gastáronse 15,5 millóns de euros, a maior parte deles en Caixa Madrid. Todo en diñeiro negro, pero se a estafa non supera os 120.000 euros, non hai delito fiscal.

Moito diñeiro, sen dúbida, pero coas cantidades que moitos destes poucos gañaban no habitual: O Consello de Administración de Caixa Madrid gañou 71 millóns de euros en catro anos entre as 10 persoas que compoñen o Executivo. Só o presidente de Kutxa, Miguel Blesa, investiu 20 millóns de euros en catro anos. Os cidadáns non o ven ben, pero aos seus ollos non é un escándalo tan grande. Moitos pensan, ademais, que esas cantidades son dun tempo no que as finanzas estaban totalmente libres. Pero non, no mundo das finanzas, o ouro de hoxe é o de onte: Os 16 membros do Consello de Administración do Banco Santander sumaron en 2013 un total de 29,76 millóns de euros.

Pero, a pesar da cantidade de diñeiro, son pequenas cantidades se temos en conta as cantidades destinadas ao rescate bancario desde o ámbito público en España. O Estado español rescatou hai dous anos a Bankia, herdeira de Caixa Madrid, coa fusión de Madrid e outras seis caixas, cunha achega directa de 22.424 millóns de euros e indirecta –avais, creación dun banco malo...– de 120.000 millóns, máis da décima parte do PIB anual de España. Que tipo de anestesia utilízase para que os cidadáns se alteren con 15,5 millóns de euros dos cartóns negros e non reaccionen ante 144.000 millóns de euros?Trátase

dun prezo para evitar a catástrofe en todo o sistema financeiro español, segundo as fontes. Destrución en diñeiro, desastre en recortes orzamentarios e desastre ideolóxico, entre outras cousas porque sete caixas que eran públicas quedarán en mans privadas cando o Estado venda as súas accións agora (61,7%) a un prezo moi inferior ao de compra. Non só o diñeiro, senón tamén a lei someteuse ao sistema financeiro e os últimos tremores deste terremoto concentráronse nas caixas vascas, convertendo o público en privado. Iso si, tal e como subliñaron reiteradamente os dirixentes do PNV, o PP, o PSOE e as caixas, “por obrigación legal”.

Pero tranquilo, porque España está a crecer. Será o que máis creza na UE este ano. Cando se fala do outro lado da moeda do crecemento, salguen enseguida 5 millóns de parados e é probablemente a parte máis negra, pero non a única. Unha das consecuencias máis graves é a caída dos salarios e a vida, e que mellor que mirar ao espello dos Estados Unidos para saber o que vén no futuro.

O Fondo Monetario Mundial (FMI) prognostica que Estados Unidos terá un crecemento do 3,3% a final de ano. Barack Obama vende a catro ventos que nos últimos 55 meses creáronse 10,3 millóns de postos de traballo no seu país. O dato oficial de paro sitúase no 5,9%. Os datos reais son peores, pero hai un dato moi significativo que reflicte moito a evolución da vida da cidadanía: a caída constante dos salarios. Segundo un estudo realizado por Pew Research Center: A capacidade adquisitiva do salario medio en Estados Unidos sitúase nun nivel similar ao de 1979. Como acaba de escribir Francesc Peirón, correspondente dA Vangarda en Nova York: “Salarios doutro século no país dos máis ricos”.