É habitual que no noso País Vasco escribamos cancións ou coleccionemos cancións como accións solidarias. Habitual e aplaudible, sen dúbida. Pero como afeccionado á música en xeral, agradezo cada vez máis os proxectos e os resultados que, polo menos, afástanse un pouco do habitual e que mostran un punto de orixinalidade e frescura. E ultimamente chamáronme a atención dous proxectos deste tipo relacionados cos nenos. Unha, que no principio do ano trouxen a estas páxinas, Só e libre, un traballo rico baseado nas cancións de Imanol Urbieta, máis pomposo en recursos e participación. E o outro, coas cancións compostas por Mingots e Garratz, eses dous, outros músicos, os pais e nais e Pirritx, Porrotx e Marimototots gravaron un disco a favor de Argantzon Ikastola.

A iniciativa a favor da Ikastola de Treviño parece sinxela, popular na súa totalidade e diría que o proxecto foi sumando aos participantes no camiño, contaxiándose de intencións e de como facer as cousas. Talvez por iso, o disco conseguiu un equilibrio tan difícil: as cancións recollidas valen o mesmo para o goce tanto de nenos como de adultos.

Moitas persoas deron o mellor neste disco, pero non podemos deixar de mencionar a Mingots –Dut e Kuraian Joseba Ponce– e Garratz –membro de Lisabö Karlos Osinaga–. Ambos se encargaron de pór música aos relatos que escribiron aos nenos, lonxe dos estilos que traballaron na súa traxectoria, pero moi frescos, enxeñosos e elegantes. Á beira tiveron músicos moi simpáticos e utilizaron todo tipo de instrumentos e dispositivos –que se poden atopar en casa– para saltar por encima de estilos e prexuízos, coma se fosen nenos. E o máis importante, o disco transmite que llo pasaron de arriba a abaixo, algo fundamental tanto para os nenos como para os adultos que queremos ser.

Ábrese un círculo sugandil trombón e hammond que se asemella a Kusturica. Pirritx tocou o rap e a canción, segundo toma o estilo do B52, estala como Nina Hagen. Irria pode partir dos Rolling Stones, pero ao afastarse do rock vólvese cada vez máis bailable. O fin de semana é Soul, cun gran groove, aínda que tamén hai frauta e Teleñeco. Pola miña conta, aínda que a peza ten un intruso parecido ao de Pistols, coa hammond toma temperatura e achégase ao punk pop como os mestres Buzzcocks, convértese en hit. A pesar de que a percusión e a frauta consideran imposible casar, comprobaron que Jethro Tull tamén pode ser melódico. A pulpa é máis estándar, ao cheiro de Hertzainak, coas salpicaduras da ska, detense nos oídos da xente. O Lago Hop Redondo é un material explosivo que permite aos mortos bailar desenvolvendo a Soula, o Hip-Hop e o Jazz. E para pechar o disco, o coñecido Alavés, que pasou polo filtrador de folk e pop-rock.