Abisalia é un mundo onírico pintado con palabras. Un libro ecléctico que abre as portas ás obsesións de Asier Serrano e que, á súa vez, tende a man para a viaxe descensus ad inferos. Preguntóuselle a miúdo si trátase dun libro de poemas ou de relatos; aínda que este universo de 80 capítulos de curta lonxitude preséntase en forma de conto, na escritura a pegada do poeta Serrano é evidente. Percibimos cada sección como un anaco de micro pintado nun cadro e aos poucos irán creando unha maior presenza física.

Esta néboa do inconsciente suxire un mundo artístico colectivo, ou foi a miña impresión. Dalgunha maneira, podemos atoparnos con Serrano nunha obra de Dalí. Mentres atravesaba Abisalia, veume á cabeza o cadro dos reloxos pintados por Dalí en 1931. T. S. Vin a Eliot no zoológico de Abisalia falando cos monos Adán e Eva. Contaba que chegara á cidade vermella, fuxindo da súa Waste Land (1922), nunha cebra. Cain parecía contento de non matar a Abel. Seguindo adiante, pareceume que cheguei a In The Country of Last Things (1987) de Auster. Foi unha sensación momentánea, que se borrou cando entrei nas reflexións sobre a cegueira con José Saramago.

Nun imaxinario máis persoal, Abisalia é un refuxio para a salvación da nosa especie; o domingo pola mañá do século XXI “o universo que imos a fecundar baixo as sabas” (p.8), que está fóra do tempo. Coa última inundación, “non tiveron tempo de descifrar a mesma palabra tempo” (páx. 20). O sol que nace na Abisalia vese ao visitante “a enorme uva que estaba a piques de rebentar, suspendida nun desequilibrio no ceo violeta e violeta” (páx. 97). A rúa Lubam, situada no barrio de Kram, é o único topónimo que existe entre as “rúas embarradas imposibles sen nome” (páx. 60).

Tamén temos aos que viven no universo de Abisalia. Por exemplo, Lucio Dalio Tango, tamén chamado o Ruiseñor do barrio de Kram e que ten pesadelos co mestre Rialdo Koddel. A doutora Emilard, unha muller cega, Lorelei, amantes, monos xemelgos, gobernador, hóspede, etc. Cada un ten a súa propia historia, pero ao teu alcance, lector, penetrarse no seu mundo máis íntimo.

As partes son curtas, pero non lexibles de calquera xeito. Hai que ofrecerlle a cada un unha dixestión tranquila, masticando ben. Cando a dimensión do inconsciente está libre podemos entrar no mundo distorsionado que bebeu da realidade, no mundo dos soños a interpretar. Nunha palabra, en Abisalia.