Felipe Juaristi ten unha refinaría na poesía vasca (de Lete, de Anselmir, de Arregi Diaz de Heredia?) o que che fai sentir que estás a ler un clásico moderno. O lector ten a oportunidade de volver saborear a poesía auténtica, con este libro que antes de adoptar esta forma que ten adquiriu un aspecto de ensaio. O azkoitiarra comeza con Heráclito: “Si non esperas o inesperado, non o atoparás nunca”. Paixón,

amor, ben e mal… do poeta que se move entre a alegría da vida e a dor da vida.

Escribe o poemario nA Casa Acesa de Madrid, esa é a razón evidente para o título. Pero a casa resucitada e furtiva de Felipe Juaristi é outra cousa. Das súas xanelas brota unha luz, un lume platónico, unha poesía absoluta e sen fisuras. Fálanos do tempo con toda a potencia canónica, por exemplo: “Aquí hai frío,/ e as mans engúrranse,/ os ollos embázanse e vólvense pesados./Lémbrese,/ coma se non habería dor en volver a ese mundo”. Teñen que

ver a precisión e a selección do léxico. A profundidade ofrécese sen pedantería, a axilidade sen frivolidades. O ton repousado da reflexión e un vitalismo sen présa fan que o libro sexa tan agradable, tan longo. É impresionante como se salta do abstracto ás sensacións concretas, até facer esquina co pesado e natural: “Non somos tempo,/ non somos eternos./ Si hai tempo,/ fóra de nós,/ nalgún sitio onde

haxa calor”. Lendo a Juaristi, un aprende a dicir algo o máis fermoso posible, o máis completo posible. A vida inspíralle melancolía e ama á vez ese avance, esa obrigación que os vivos levan o peso dos mortos. Os pliegues e impotencias do ser humano sensible descríbense, por tanto, na Casa Resucitada, pero dunha maneira moi tranquila. Juaristi escribe, sen xulgar, sen espantar, coa conciencia de que sabe libre e escravo: “Sufrindo e gozando,/ perdémonos no sangue/ e ensinando as feridas”. E dá ganas de xuntar a esta crítica outras estrofas, para que o lector non convencido poida ver como se pode facer vangarda con materiais tradicionais, sen artificio de chama.