Que a industria farmacéutica é un gran negocio non é un segredo para ninguén. Unha persoa de Legazpi con hepatite C desde fai 20 anos denunciou a semana pasada ao Goberno de Lakua que lle negou o tratamento co medicamento Sovaldi cun 95% de eficacia, pero moi caro. O tratamento, de dúas semanas de duración, costa 80.000 euros. Hai outros 3.000 cidadáns no Estado español que necesitan urxentemente este medicamento. Si non o conseguen, morrerán.

É certo que o prezo do medicamento é moi caro. Pero tamén é certo que libera da morte aos enfermos. Os gobernos deberían asumir esa responsabilidade e negociar coa industria farmacéutica para que baixe moitísimo o prezo. E mentres tanto, deberían administrarlle ese medicamento a quen a necesite. Se non o fan, formarán parte dos recortes que se produciron pola crise do capitalismo. Definir as prioridades de gasto público. Salvar a vida debería ser a primeira tarefa de toda política. Ademais, non falta diñeiro, é cuestión de repartir ben. Por exemplo, Lakua pode destinar os miles de millóns de euros gastados no TAV que non ten rumbo nin parada para este tipo de casos. Se situásemos a presión fiscal no País Vasco á media da Unión Europea, teriamos 6.500 millóns de euros máis nas arcas públicas. En caso de perseguir a fraude fiscal, poderíanse conseguir outros miles de millóns de euros máis.

Por tanto, a industria farmacéutica ten que baixar os prezos, pero os gobernos deben fixar a prioridade do gasto público. E salvar vidas e mellorar a saúde da cidadanía. Para iso, terán que buscar máis achegas a través da presión fiscal ou en contra de fraudes e paraísos fiscais, e erradicar a corrupción. Sobraríalles diñeiro para que esta persoa de Legazpi e todos os pacientes teñan acceso a estes fármacos caros. Se hai diñeiro, falta vontade política.